Laat ik 2018 eens beginnen met een positieve column, af en toe moet je ook een veer in iemands kont steken. Want de NS is vorig jaar begonnen met de beste buitenreclame-campagne ooit. Op pleinen en straten, op terrassen en bruggen, zelfs in de donkerste steegjes zijn onze spoorwegen onontkoombaar. Dankzij de nieuwe OV-fiets. Die dingen zijn niet aan te slepen.
Dat ze niet als reclame bedoeld zijn interesseert me niet, zo werken ze wel. Dit is namelijk precies wat een treinreiziger wil. Geen abonnement om een fiets te kunnen huren, maar gewoon een fiets pakken met je OV-kaart. En dat kan nu, voor maar 3,85 euro per dag. Loopt je meeting of feestje uit? No worries. Je mag ‘m voor diezelfde lage dagprijs drie hele etmalen houden. En dat doe je graag, want die fiets deugt tot in de kleinste details.
Integraal onderdeel van het kloeke frame is een koplamp die het Armageddon overleeft en hufterproof wordt gevoed door een naafdynamo. Die duotone poedercoating kost wat, maar je kan ‘m niet missen.
Er zit een industriële bagagedrager op, antilekbanden en bulletproof jasbeschermers. Plus twee charmante snelbinders, een blauwe en een gele. Als je er iemand voor het eerst mee aan ziet komen rijden, denk je meteen: Wacht ff… Ik moet naar Rotterdam volgende week. Misschien toch maar met de trein en zo’n puike OV-fiets. Want die A4 is volkomen ruk. Kortom, een rijwiel met ingebouwde conversie.
Ook sympathiek: ze worden na een paar jaar dienst in een sociale werkplaats voor 70 procent gerecycled en komen dan de particuliere markt op. In NS-kleuren, dus ’s werelds eerste self-liquidating outdoorcampagne! Met als enige nadeel dat jij je OV-fiets niet meer terugvindt als er straks nog 34 stuks in het fietsenrek staan.
Maar dat zien we dan wel weer. Miljoenen reizigers maken inmiddels al fietsend reclame voor de trein, met een tevreden grijns op hun gezicht.
Helaas moet ik al die de veren meteen weer uit het achterste van de NS trekken, want ik hoor net dat ProRail de bedenker en uitvoerder is van die OV-fiets. Het concept, de fietsen zelf, de stalling, zo’n beetje alles.
Arm ProRail! Hebben ze een keer iets geweldigs gedaan, krijgen ze geen credits en moeten ze hun fraaie kindje in NS-kleuren poedercoaten.
O ja: dat ijzingwekkend mooie Centraal Station van Rotterdam is trouwens ook voor 99,9 procent aan ProRail te danken. Die dikke pauwenveer steek ik wel meteen in de goeie reet.
