Dit volk gaat aan gemak ten onder

In het dagelijks leven van Vinexjagers – waartoe ik mezelf reken – zijn weinig dingen zo bevredigend als een tas weekboodschappen bij elkaar scharrelen. Het dwingt je om na te denken over maaltijden die je op tafel gaat zetten, je kunt een beetje sturen op de parameters gezond, lekker, gemakkelijk, snel of juist slow. Je loopt met een lijstje in je hoofd en in je handen langs schappen en winkels en laat je overhalen door een aanbieding of een wilde inval: je krijgt zin in mosselen als je ze ziet, je bedenkt iets met lamsvlees als het in de aanbieding is of gewoon als het er mooi uit ziet. Je koopt twee kilo rijpe tomaten zonder echt plan. Dat komt wel.

Mes en vork
Via ons gesprek met online supermarkt Picnic voor TvM September vernam ik dat de bedenkers zich richten op ‘de massa die niet meer met boodschappen wil sjouwen’. Dat zijn nogal wat mensen. Niet alleen tweeverdieners benadrukken de Picnic-mannen nog, maar gewoon iedereen die geen zin meer heeft in boodschappen doen. Afgaand op de explosie aan bezorgkratjes, maaltijdboxen, thuisservice en versdiensten is dat nogal een markt. Kort door de bocht zou je kunnen opmaken dat Nederlanders eigenlijk zelden weten wat ze moeten koken, ze willen het eigenlijk ook niet bedenken, niet zelf fietsen om het te kopen en als het even niet hoeft ook niet zelf bereiden. ‘Gemak’ is our middle name. Nederlanders stonden al bekend als de Europeanen die van alle volken het minste tijd in de keuken doorbrengen, de meeste voorgesneden groenten kopen en het minste geld uitgeven aan voedsel. Het standaard repertoire van een Nederlands gezin bestaat uit zo’n zes, zeven gerechten. Nasi  geldt daarbij als een ‘maaltijd’. De Nederlander eet vooral om te voorkomen dat hij dood gaat en ter bevrediging van instant primaire behoeften. Ik ben niet de enige die plezier heeft in rustig kopen en koken, eten en tafelen met mes en vork, maar de trend is dat we een steeds kleiner clubje worden. Over de gevolgen hoef ik in uw gezelschap niet uit te wijden. Uiteraard gunnen we alle ondernemers en vooral de slimme marketeers die daarop inspelen goede zaken, maar er moet écht iets veranderen.

Een nieuw ‘verplicht schoolvak’ bepleiten vervult me alleen al vanwege de aard van die verplichting met afschuw, maar dit volk gaat aan gemak ten onder. De put zal pas worden gedempt als de kalverlijken met honderden in de vrachtwagens worden getakeld.

Dit redactioneel commentaar verscheen in Tijdschrift voor Marketing 9 2015