Geregeld peilt CommunicatieOnline het humeur van een bekende vakgenoot. Waar maakt die zich boos over? We benaderden Ron van der Jagt, die enkele jaren geleden besloot het alleen nog te hebben over zaken die inspiratie en positieve energie opleveren. ‘Dat is ook precies wat ik anderen probeer te bieden, persoonlijk en professioneel. Ik ben van de oplossingen en opgewekte geluiden.’
Toch zijn er, in zijn rol als voorzitter van de beroepsorganisatie Logeion, momenten dat hij zich stoort aan berichten over het vak. Op verzoek en onder lichte druk van CommunicatieOnline maakte hij daarom een uitzondering. Zijn top-3:
1. ‘Communicatie is gewoon een praktisch vak’
Als ik dit hoor lopen de rillingen over mijn rug. Natuurlijk kent het communicatievak ook een ambachtelijke en uitvoerende kant. En laat er geen misverstand over bestaan: die praktische kant is bijzonder belangrijk. Een goede strategie bewijst zich immers in vakkundige executie. Maar als communicatie enkel en alleen een praktisch vak zou zijn, kan ons hele vakgebied morgen integraal naar India worden uitbesteed.
Gelukkig weten we beter. Van afdelingen communicatie wordt verwacht dat ze op drie niveaus excelleren: Reputatie, Regie en Realisatie.
2. ‘Communicatie wordt niet serieus genomen’
Dit kom ik ook al jaren tegen: vakgenoten die publiekelijk consequent uitdragen dat het allemaal kommer en kwel zou zijn in ons vakgebied. Deze mensen maken onbedoeld vooral duidelijk, dat zij niet in staat zijn onderscheid te maken tussen een collectief probleem en een individuele frustratie. Sommigen maken het zelfs zo bont dat ze actiegroepen oprichten om uit te dragen dat 'wij' ons in een permanente crisis bevinden.
Het netto-effect van dergelijk geklaag is dat de vakgenoten in kwestie uiteindelijk vooral zelf niet meer serieus worden genomen. Overigens heb ik al eerder mijn pijlen gericht op dit hardnekkige fenomeen van 'gepiep', onder andere via de veelbesproken column 'Beyond Calimero'.
3.’Communicatie is geen duidelijk afgebakend domein’
Veelvuldig hoor je ook het terugkerende 'probleem' dat we geen scherp en helder afgebakend vak hebben, en te veel specialismen. Waarbij veelal in één adem de vergelijking wordt gemaakt met beschermde beroepen zoals accountants en artsen, zonder de nadelen van die beschermde status te benoemen.
De vergelijking gaat overigens volledig mank. Het communicatievak kun je immers beter vergelijken met andere vrije beroepen óf met de complete medische beroepsgroep. Zoals in de meeste beroepsgroepen zien we ook in de medische wereld dat bijvoorbeeld het eervolle vak van wijkverpleegkundige een andere positie heeft dan de neurochirurg.
Wat mij betreft mogen wij ons gelukkig prijzen met een veelkleurig vakgebied met tal van specialismen en stromingen, dat professioneel gezien volop in ontwikkeling is. Door de komst van sociale media en alles wat online is, zijn zowel het medialandschap als de manier waarop organisaties communiceren fundamenteel veranderd. Dat biedt een wereld aan mogelijkheden. Mijn motto in dit verband: 'Communicatie als vaardigheid is van iedereen. Communicatie als vak is voor professionals'.
