Ik ben je grootste fan. Nee dat is te karig. Ik ben verslaafd aan je. Op regenachtige zondagen moet ik naar je toe. Even met mijn vingers langs je wijnflessen, met mijn neus tussen je gordijnstoffen, vriendelijk lachen naar de dame van de klanten-en fotoservice, kijken of je paaseitjes er mooi bij liggen, glunderen naar je tompoezen en je appelgebak en gelukzalig met mijn handen kroelen over je luxe washandjes (vooral de gebroken witte) …Ach, Hema, als ik bij jou ben wil ik alles wel kopen. Met uitzondering van de lipgloss en het damesondergoed.
De mijne heeft ook nog eens twee entrees. Wat een genot. Van de ene ingang naar de andere. Langs de dekbedden en de fotolijsten, via de pannen en strijkijzers weer naar buiten. Zo wordt elk bezoek een ontdekkingsreis.
'Kijken doe je bij de Bijenkorf, kopen bij de Hema’
Hema, waarom houd ik toch zo van je? Je doet me aan mijn jeugd denken. Aan mijn moeder. Gelukkige jaren. Samen met mijn moeder vanuit ons huis over het Oudekerksplein door de Warmoesstraat, stapperdestap, links van ons de Bijenkorf - ‘Kijken doe je bij de Bijenkorf, kopen bij de Hema’, zei mijn moeder dan, want we waren eenvoudige middenstanders. Op het Damrak rinkelden de trams, daar waren duiven en de poppenkast, het paleis, de toeristen (toen nog in overzienbare aantallen en uit dichtbije landen), en daar, tussen de winkels aan het Damrak, verdwenen we als Harry Potter op spoor 9 3/4 via een geheimzinnige passage onder de winkels door. Je moest er twee treetjes van een trapje op, omdat de Nieuwendijk ooit echt een dijk was… en dan stond je voor de Hema.
Amsterdam Noord was toen nog een woestenij, een rafelrand. Op de NDSM-werf werkten de arbeiders zich tegen een karig loon in het zweet, daar klonk de sirene van de werf, siste er stoom en gloeide het vuur uit de smederijen. Nu struikel je er over de local breweries, start-ups, bike factories (fietsfabriekjes) en kunstenaarscollectieven. En het support office van de Hema. Wat dat precies is, weet ik niet, maar het is groot, hoog en er werken veel mensen.
De blondine weet bar weinig van de Hema
Ik ben hier voor de persdag. Die vindt plaats op de binnenplaats van het support office. Er staan stalletjes met Hema-waar. Het geheel oogt verlaten, want Corona houdt niet van persdagen. Of wel, maar dan de bezoekers niet. Is er iemand van het pr-bureau, vraag ik aan het meisje bij de garderobe. Ze wijst naar een blondine met een blocnote. De blondine weet bar weinig van de Hema, valt me op. Ik ben van de beauty, verklaart ze. Na vier vragen in de lucht, knoopt ze me aan een Hema-marketeer. Ook haar meerwaarde ontgaat me. De vrouw is stugger dan een straatbezem. Is ze bang voor journalisten? Zit mijn haar vreemd? Hangt er een druppel aan mijn neus? ‘Doen jullie dit vaker?’, vraag ik om het gesprek op gang te houden. ‘Ik ken dit wel van Ikea’. De marketeer kijkt me aan alsof haar een Zweeds gehaktballetje dwars zit. ‘Ja’ zegt ze. ‘Dit doen we vaker’. En dan draait ze zich om naar een collega die haar aandacht vraagt.
Beduusd laat ik me een workshop duurzaamheid aanpraten, waar een vriendelijke pr-mevrouw ons door een oceaan aan herbruikbare clichés loodst. Echt veel weet ze er niet van. Haar collega wel, maar die is er even niet.
Op weg naar huis fluit ik een liedje voor mijn moeder. Ja, dat waren nog eens tijden.
Wat: Persdag Hema
Waar: Hema Support Office
Wanneer: 11 maart
Bureau: UPR
