Geen wifi, geen vakantie

Er was een tijd dat je bij Hazeldonk de grens overging en echt benieuwd was wat voor berichtjes er zouden binnenkomen als je je telefoon weer aan zou zetten. Nu rollen we de grens over, schakelen over op het Nederlandse netwerk en er gebeurt helemaal niets. Want vakantie is geen vakantie als we niet online zijn. En dus zijn we eigenlijk helemaal niet weggeweest.

Ik wilde dit jaar volledig offline. Roaming uit. Geen wifi op de camping. Gewoon even helemaal niets. Maar nog voordat ik vertrok ging het al mis. Het leek mij op z’n minst handig om te weten waar de files zouden staan, dus praatte ik het bij mezelf goed om roaming aan te zetten op de eerste reisdagen. En als roaming dan toch vol aanstond, konden we ’s avonds gelijk wel even een pizzatentje opzoeken via Google maps.

Google stuurde ons eerst naar een ranzige pizzahut op wielen geparkeerd op een parkeerterrein waar je liever na zonsondergang niet gezien wilt worden. Daarna bracht Maps ons weliswaar naar een pizzeria, maar eentje zonder tafels en stoelen. ‘à emporter’ noemen de Fransen dat. Google vertelde het er niet bij. Na een zoektocht van driekwartier en 21 MB dataverkeer belandden we chagrijnig met twee hongerige kinderen in een matige pizzatent.

Bij terugkomst in het hotel bleek trouwens dat er een prima eettentje aan de overkant van het hotel zat. Hadden we even over het hoofd gezien, we zochten namelijk op ons mobieltje naar een PIZZERIA. ‘Gezellig, leuk, verrassend eettentje waar je spontaan even naar binnen loopt’ is een zoekterm waar Google nog niks mee kan.

Voor veel mensen is Wifi de zuurstof voor een gezellige vakantie. Ik zag een Duits stelletje met een prachtig Volkswagen campertje ’s avonds met twee laptops tegenover elkaar zitten. Op campings klonterden plukjes tieners samen bij het toiletblok (“super goed bereik!”), bij de receptie of bij de bar. Geen geld voor een drankje, wel om voor twee euro (!) een uurtje online te mogen ademen.

Het is geen doen. Offline op vakantie. Hotels, campings en restaurants prijzen overal hun (brak, maar gratis) Wifi aan. Op Tripadvisor is het zoeken naar reviews die niet gaan over de kwaliteit van het Wifi netwerk. Het is de zomer van internet op vakantie. Van reizen met gadgets. Van selfie-terreur bij de toeristische hoogtepunten. Van amateurs met go-‘pro’ camera's. En van de verleiding om toch nog even online te gaan.

Je deelt een fotootje op Facebook, leest wat mail, reageert nog even vlug, checkt een belachelijke hoeveelheid zinloze groepsappjes en gaat met een smerig gevoel weer door met je vakantie. Vooruitgang heet het.

Uit onderzoek blijkt dat Britten goede Wifi op het vakantieadres belangrijker vinden dan een schone kamer of een goed matras. In de good-old papieren Telegraaf, gekregen van de buurman (sommige dingen veranderen gelukkig niet), las ik dat de ANWB dit jaar platgebeld wordt door mensen die hun telefoon kwijt zijn geraakt. En daarmee ook alle adressen, codes, telefoonnummers, hotel informatie, vliegtickets, navigatie en de complete grip op de vakantie.

Ik hield het niet vol. Ik was veel meer online dan ik me had voorgenomen. Ik moest denken aan Neelie Kroes. Die ervoor heeft gezorgd dat het allemaal nog goedkoper en makkelijker wordt om op vakantie online te zijn. En vroeg me af waarom ze zich daar zo druk over maakt. Had ze niet beter kunnen opkomen voor de offline vakantie? Het recht op een digitale detox. Moet ze niet aan de slag met een verbod op Wifi in hotels en op campings? Of bezig met het installeren van Jammers op stranden en toeristische trekpleisters?

Ikzelf heb mijn volgende trip al gevonden: een digital detox trip naar Saint Vincent en de Grenadines in het Caribisch gebied. “Guests will be asked to 'de-tech' and hand over their mobile phones and gadgets surrendering themselves to fully enjoying their technology free break.” Ik kijk er nu al naar uit.