‘Kijk pap, een lilliputter’. We reden vanuit het Gooi door Amsterdam om zijn eerste fiets te kopen, toen mijn zoontje voor het eerst een allochtoon ontwaarde. Een maand later was ie de corrigerende tik en uitleg alweer vergeten toen hij enthousiast vertelde over zijn eerste schooldag: ‘Pappa, we zitten niet meer in een kring maar in groepjes. En in mijn groep zit een geadopteerde lilliputter’.
Dat krijg je ervan als je in het Gooi woont. Of in Aerdenhout of Wassenaar. Kinderen gaan naar de semi-particuliere basisschool met klasjes van vijfentwintig hoogbegaafde blanke kinderen. Op woensdag gaat er een handdoekje mee omdat er ‘s middags bij vriendjes gezwommen wordt, waar de au pairs sandwiches serveren, van de traiteur. Tijdens een housewarming van vrinden stonden we ooit met een glas Moët langs het kunstgras hockeyveldje. Toen een van de gasten -alsof ze in het Krugerpark stond- met geknepen ogen in de verte wees en riep: ‘Zeg Odette, wat een heerlijke schuur hebben jullie achterin de tuin’. Ik kende die schuur, het was een blok rijtjeswoningen met zo’n dertig gezinnen.
Het is niet eens opschepperij, eerder gewenning. Men gaat allemaal door dezelfde corporale wasstraat. De basisschool produceert gymnasiasten en vwo’ers, de middelbare school studenten Medicijnen, Rechten, Economie en Bedrijfskunde. Er is geen ontsnappen aan. Een leger van remedial teachers, Luzacs en studieadviseurs houdt zelfs de ergste enfants terribles keurig op koers. Afgestudeerd mogen ze via bureau WegWijs nog even een gap year uitblazen waarna ze fris en fruitig bij bevrinde relaties van paps of mams aan de slag kunnen om carrière te maken. Waarna ook zij zich in een villa nestelen met in de keukendeur een luikje voor labrador en au pairs.
Zorgelijk is het wel. In dit Unicurawereldje wordt voor in het boze buitenbos geen greintje weerstand opgebouwd. En als ze door het doek van de Gooise Trumanshow lopen, wordt ons goedbedoelende ouders straks nog verwijten gemaakt. Daarom heb ik mijn jongens opgegeven voor de alternatieve dienstplicht bij Circus Renz. Herman Renz: ‘In mijn nieuwe bedrijfsconcept stoom ik welvaartsbiggetjes in twaalf maanden klaar voor de echte wereld. Tenten sjouwen, stront scheppen, van die dingen. En alles op mijn niveau, dus op de knietjes. Dat zal ze leren.'
Deze column staat vandaag in Het Parool.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!