Je hebt zeven jaar voor Saatchi & Saatschi gewerkt en hebt prijswinnend werk gemaakt. Is de situatie in Spanje zo slecht dat je wel weg moest?
‘Nee, dat niet. Zo heroïsch is m’n verhaal niet. Ik kreeg wel wat aanbiedingen, maar dat zou me niet veel verder brengen. Ik hou enorm van m’n werk, maar ik vind mezelf nog niet heel goed. Toen kwam ik op het idee voor Ideas for Fuel. Ik had nog geen verplichtingen, zoals een gezin of hypotheek. Dit was het moment om te gaan. Ik hou van reizen, en Europa telt meer dan genoeg goede bureaus.’
En hoe bevalt het tot nu toe, of niet?
‘Ik ben nu 2 maanden onderweg, en in Parijs beroofd, maar het lot was me ook goed gezind: m’n portemonnee mét rijbewijs werd teruggevonden. Wat me professioneel gezien opvalt is dat er veel meer wordt ingezoomd op briefings. Ik heb bij La Chose in Paris en Michael is Dead in Leuven gezeten, en nu dus bij KesselsKramer. Ik was gewend om briefings uit Londen voor Europese campagnes te krijgen; dat voelde veel onpersoonlijker. Ik leer veel als individuele creatief.
‘Het tofste van dit project is dat ik me zo wakker voel. Of ik nou of in m’n busje rij en van het landschap geniet, of zelfs als ik me eenzaam voel. Maar ook bij de bureaus. In Frankrijk moest ik vooral met ideeën komen, in België met aparte insights bij ideeën en bij KesselsKramer mag ik – in ’t Engels! – schrijven aan scripts voor eBay Rusland. Het niveau ligt hoog. Ik zou dolgraag langer blijven, maar ik moet door. Mijn eindbestemming is de Poolcirkel in Noorwegen, ik wil daar niet pas aankomen als het 30 graden vriest. Of daar ook een reclamebureau is? Nee, dat niet (lacht).’
Wat bied jij hun, wat heeft Jonay Sosa de internationale reclamewereld te bieden?
‘Een frisse blik. Die is niet per se beter, maar sowieso anders. En ik ben goedkoper dan een trainee. Wat mijn sterke punt is? Ik probeer altijd een invalshoek en emotie te vinden, waarbij de consument het gevoel krijgt dat de boodschap speciaal voor hém bedoeld is. Maar nogmaals, ik ben niet heel goed hoor. Als je dat denkt, kom je er niet.’
De Nederlander Mark van der Heijden reist de wereld over als The Backpacker Intern. Het lijkt een trend te worden: de rondtrekkende creatief. Begrijp je dat?
‘Het past wel in het tijdsbeeld van een veranderende, internationale wereld, waarin steeds minder zeker is, maar mensen elkaar wel willen helpen. Ik denk dat het, daarnaast, voor iedere creatief goed is om ervaringen op te doen; daaruit put je meer en betere ideeën.’
Wat zijn je plannen hierna?
‘Misschien ga ik hierna wel naar Amerika. I just love the world. Of naar Costa Rica, daar is een ex-collega een bureau gestart. Of terug naar Spanje, mijn thuis. Reizen verandert een mens. Ik maak ook een soort straatkunstpoëzie in de grote steden waar ik langskom. Dat zijn gedichten aan mijn droomvrouw, die ik opknip en op romantische straathoeken “stempel” en fotografeer en op Instagram zet; daar kun je ze in z’n geheel lezen. Als ik haar heb gevonden, of zij mij, ben ik overigens bereid me overal te settelen.’
10 liter benzine per uur
Sosa werkt onder andere met Job van Dijk bij KesselsKramer. Van Dijk: ‘Jonay kampeert sinds begin vorige week bij ons op de parkeerplaats in zijn witte VW bus. We betalen hem letterlijk 10 liter benzine (zo’n 17,50, red.) per uur en een dubbele lunch. Los van de stank en het brandgevaar werkt dat prima. Jonay kwam precies op tijd, zo aan het eind van de vakantie is het drukker dan ooit. Ik denk dat hij nu ongeveer halverwege Zweden zit, en als hij zo door gaat, komen daar nog wel wat liters bij. Ook de gesprekken aan de lunchtafel gaan erop vooruit. Zijn verhaal spreekt natuurlijk tot de verbeelding. Daarnaast is het inspirerend hoe hij de slepende crisis in Spanje weet om te zetten in een geweldige ervaring.’
