[door Bartho Boer]
De mensen die ze communicatieprofessional noemen, denken de hele dag na over wat het betekent om te horen bij de mensen die ze communicatieprofessional noemen. Bij elke vorm van communicatie worden ze eraan herinnerd dat dit hun vakgebied is. Journalisten denken nooit na over wat het betekent om te horen bij de mensen die zich communicatieprofessional noemen. De mensen die zich journalist noemen hoeven niet te weten wat je bent. Voor journalisten maakt het niet uit bij welke groep iemand hoort, het zijn allemaal voorlichters. Journalisten zien geen verschil tussen een voorlichter en een communicatieadviseur. Ook niet tussen een pr-adviseur en een reputatiemanager.
Reputatiemanagers zijn boos op pr-adviseurs omdat die hun een slechte naam geven. Om dezelfde reden zijn senior communicatieadviseurs boos op voorlichters. Ook dragen voorlichters te veel tassen, spreken ze niet de taal van de organisatie en zijn ze dom. Alle niet-strategische communicatieadviseurs werden in organisaties van de Afdeling Corporate Communicatie gebonjourd. De strategische communicatieadviseurs stroomden door naar de adviesbureaus. Volgens voorlichters denken strategische communicatieadviseurs altijd dat ze elite zijn.
Als een journalist thuis komt met een nieuwe verkering die hoort bij de mensen die ze communicatieprofessional noemen, weet iedereen: die kon niet beter krijgen. Senior communicatieadviseurs vinden dat spindoctors kapsones hebben.
Directeuren en managers vinden alle communicatiemedewerkers lui en dom. Journalisten denken dat alle consultants, zzp’ers, interimmers en crisiscommunicatieadviseurs die ingehuurd worden trieste prutsers zijn. Zzp’ers vinden dat consultants van een communicatiebureau kapsones hebben. Dat komt doordat ze duurder zijn. Consultants denken dat zzp’ers suf en kansloos zijn. Ze geven consultants een slechte naam omdat het allemaal eenpitters zijn. Veel zzp’ers werkten vroeger als consultant.
Voor journalisten is het normaal om grappen te maken over luie communicatiemedewerkers die nergens iets van snappen. En over voorlichters, die liegen en bedriegen. Ze doen dit nooit in het gezelschap van mensen die ze voorlichters noemen. Nog een journalistengrap: voorlichters duiken altijd. Journalisten duiken nooit. Die geven intern gewoon voorlichters de schuld als iets niet lukt. Dat is makkelijker, veiliger en op de lange termijn beter. Hun hoofdredacteuren waren vroeger zelf ook journalist. Die weten ook dat voorlichters niet deugen. Journalisten die voorlichter worden, zijn overlopers.
Journalisten gaan er onbewust van uit dat communicatiemedewerkers minder slim en nobel zijn dan zij. Journalisten denken iedere dag aan de persvrijheid. Behalve journalisten denkt in Nederland niemand ooit aan de persvrijheid. Journalisten in oorlogsgebieden denken iedere dag aan de persvrijheid. Ze zijn op zoek naar de waarheid. Heel soms komen journalisten in oorlogsgebieden uit Nederland.
Communicatieprofessionals weten dat journalisten zich achtergesteld voelen, en ze moeten eens ophouden met dat gezeur over de persvrijheid. Communicatieprofessionals vertrouwen journalisten niet. Ze bedonderen de boel en zijn helemaal niet geïnteresseerd in de waarheid. Alleen maar in krantenkoppen en scoops.
Alle mensen die ze communicatieprofessional noemen zijn boos op pr-managers, omdat die hun een slechte naam geven. pr-managers zijn blij met alles en iedereen. Behalve met journalisten. Maar dat vinden journalisten niet erg, daar is de Advertentieafdeling voor. Op de Advertentieafdeling zijn ze dol op pr-mensen.
FOTO: COR MOOIJ
Bartho's Blik verschijnt ook in Communicatie juni.
