Nominaties Nederlandse Huisstijlprijs bekend

De huisstijlen: Available Space (Vanessa van Dam), De Hallen Haarlem (Cobbenhagen en Hendriksen), Jan van Eyck Academie (Min Choi), Het museum voor communicatie (Lava Grafisch Ontwerpers), Pictoright (De Designpolitie), Studio Piet Paris (Coppens Alberts), Atelier Ted Noten (De Designpolitie) en SUB office (Coppens Alberts).

De oplettende lezer valt direct iets op. Namelijk de twee nominaties voor de Designpolitie (mede-ontwerpers van oa beeldcolumn Gorilla op voorpagina De Volkskrant). Terecht zul je denken, goede ontwerpers die op vele vlakken (hebben) laten zien dat ze tot de top behoren mogen ook op die top stáán. Maar daarnaast valt er nog iets anders op, iets dat in dit verband misschien wel veel belangrijker is. Richard van der Laken van de Designpolitie was dit jaar zelf jurylid. Mét stemrecht. Dat maakt het allemaal een stuk minder feestelijk. Natuurlijk weten we dat het er in vele, vele verwante disciplines al net zo incestueus aan toe gaat: in de rest van de wereld en dus ook in Nederland. Maar als we ons met z’n allen toch zo voor laten staan op het onafhankelijke en eigenwijze karakter van ‘Dutch Design’ dat op eenzame hoogte in de wereldtop staat, waarom hebben we dan in hemelsnaam nog dit soort besmette prijsuitreikingen? Laat staan dat de Designpolitie dit als bureau op zo’n bedenkelijke manier nodig heeft.

Telefonische navraag bij de Grafische Cultuurstichting in de hoedanigheid van voorzitter Alwin van Steijn leert dat blijkbaar al op voorhand rekening is gehouden met lastige vragen. Een van de eerste opmerkingen nadat de reden van m'n telefoontje is uitgelegd is: ‘Dit is een heel terechte vraag die u daar stelt”. En: “dit soort ontwikkelingen vallen helaas heel moeilijk te voorkomen” en “het is ook zo’n klein wereldje”. Een vergelijking met de toekenning van de Bestverzorgde Boeken wordt door van Steijn zelf getrokken; hiervan is al langer bekend dat het elk jaar weer een (letterlijk) geven en nemen is van jewelste. Jij dit jaar, ik volgend jaar. In de eerste stemronde is dit jaar aan het betreffende bureau gevraagd ‘een stapje terug te doen’, hetzelfde gold voor de tweede ronde. Dit heeft echter vrij weinig voeten in de aarde want ‘dan zijn er nog de drukkers; zij werken immers samen met de ontwerpers en zijn evenzeer gebaat bij een mooie prijs”. Volgt u het nog?

Van Steijn sluit af met de zin “Ik ben met u eens dat dit absoluut geen schoonheidsprijs verdient”. Met diezelfde zin opende hij het gesprek.

Zelfs bij de meest simpele zegel-scheur-spaar-en-plak actie van een willekeurige beschuitfabrikant staat nadrukkelijk vermeld dat medewerkers, familie en juryleden van deelname zijn uitgesloten. In dit verband maakt dat dus blijkbaar geen verschil en mag je ‘jezelf’ royaal prijzen toekennen. Ongetwijfeld is ‘alle schijn van verstrengeling vermeden en heeft de jury de grootst mogelijke zorgvuldigheid betracht’ maar de schijn heb je alvast keihard tegen. En die schijn is nou juist wat het incestueuze en navelstaarderige karakter van zowel het ontwerp- als reclamelandje in stand houdt.

Uitreiking 7 mei in Pakhuis De Zwijger in Amsterdam.