De klant is een sukkel

O wee als je tot klant wordt gebombardeerd, dan zijn de rapen gaar. Klant zijn is lijden. En klanten vinden dat fijn, want klanten zijn sukkels die aangespoord door loze beloften keer op keer hun kop stoten. Neem nou Ziggo, of KPN. Bedrijven die klanten martelen tot missie hebben verheven.

Al enige tijd trek ik mijzelf de haren uit het hoofd als ik weer zo’n Ziggo-mailtje krijg met de blij geformuleerde frase ‘Uw rekening staat klaar’. Stuur op die troep, denk ik dan, maar nee, dat is ouderwets. Hij staat klaar. Op internet. Geplaagd door een geschiedenis van onterecht hoge rekeningen, ga je dan toch maar even kijken. Welkom, maak hier uw account aan. Ik wil geen ACCOUNT, kom op met die rekening! Lijdzaam zet ik het op een typen, naam, adres, e-mail, telefoonnummer, sofi-nummer, geboortedatum, paspoortnummer - probeer heden ten dage maar eens anoniem te blijven - en wéér een wachtwoord dat ik ga vergeten.

Enfin, eenmaal in het paradijs belandt waar de kabelaar mijn rekening heeft klaargezet, word ik belaagd door reclame. Zeg ik de boel op? Welnee. Probeer ik deze minkukels met een ferm schrijven op andere gedachten te brengen? Tuurlijk niet. Ik ben blij dat ik weer even van ze verlost ben. Sukkel.

Nog een nagel uittrekkend clubje: de gemeente Amsterdam. Om de parkeerwachter te behagen, wordt de argeloze chauffeur gevraagd zijn hele hebben en houwen in de parkeermeter te typen. Dan kan de parkeerwachter namelijk rustig sturend langs het blik, door het scannen van de kentekens zien of er betaald is. Lekker makkelijk voor deze diender. Maar een verschrikking voor de ‘klant’.

Toen: euro’s erin, kaartje eruit. Nu: voorover gebogen turend op een beroerd leesbaar displaytje selecteer ik met een draaiknop de kaartsoort. Druk. Parkeertijd? Draaien, drukken. Kenteken? 1 (draaien, drukken), 6 (draaien, drukken). Foutje? Overnieuw beginnen!

Inmiddels begint het hard te regenen en achter mij staan nog twee ‘klanten’. Kijk, daar heb je de parkeerwachters, lekker warm in hun auto, even zwaaien. Ach, ze zwaaien terug. Aardige lui.
Trek ik die betaalpaal eruit? Neen. Probeer ik de wethouder verkeer, vervoer en infrastructuur op zijn schreden te laten terugkeren middels het gijzelen van zijn kinderen? Neen. Een briefje dan? Ook niet. Sukkel.

David Ogilvy zei in 1963: ‘The consumer isn’t a moron; she is your wife.’ Vroeger was alles beter. Zelfs de klant.