Hoe onmisbaar is de werknemer?

Niet eens zo heel lang geleden vroeg de PA van Elon Musk om een forse loonsverhoging. Ze had daar recht op, vond ze, omdat ze haar baas al 12 jaar trouw diende. (Dat zal vast een hele toer zijn geweest, want mannen als Musk weten wat ze willen en wanneer ze het willen: meestal 'nu').

Die loonsverhoging was niet vanzelfsprekend, Musk wilde er eens goed over nadenken voor hij toezeggingen zou doen.

Ineens wist hij het. Hij maakte een afspraak met zijn PA: ze mocht twee weken met betaald verlof, dan zou duidelijk worden hoe onmisbaar zijn PA voor hem en het bedrijf was. 'Prima plan', zei de PA en ging lekker op betaalde vakantie.

Twee weken later kwam ze weer op kantoor, en kreeg haar ontslag. Musk had haar eigenlijk helemaal niet gemist, en schafte de PA-functie af.

Het feit dat je ergens lang zit, is geen reden om meer betaald te krijgen. Je salaris is afhankelijk van wat je doet, van je onmisbaarheid in de organisatie. Ik hoor je al zeggen dat niemand onmisbaar is, maar de een is veel moeilijker te vervangen dan de ander. Je salaris is onderworpen aan de economische wet dat schaarste de prijs opdrijft.

Vanaf de eerste salarisbesprekingen is dat dan ook het Leitmotiv. Hoe onmisbaar is de werknemer? Wat is haar of zijn unieke inbreng? Het wordt bepaald door de leidinggevenden, en is vast een subjectief gegeven.

Wie daar niet tegen kan, begint voor zichzelf.