Oprichter Bart Heideman vertrekt bij bureau Dog and Pony

Foto: © Merten Snijders

Ontwerper Bart Heideman begint voor zichzelf. Vanaf januari 2017 vertrekt hij bij ontwerpbureau Dog and Pony, dat hij in sinds 2006 leidde met Pol van Haren en later met Jop Quirindongo.

Wereld

‘Het moment is daar om te kijken wat de designwereld nog meer te bieden heeft’, vertelt Heideman. Hij vertelt dat het bedrijf opbouwen een avontuur was waar hij onwijs van heeft genoten. ‘Ik wil nieuwe mensen ontmoeten, want ik heb een hang naar nieuwe ervaringen. Door de jaren heen heb ik een bepaalde omgeving gecreëerd en nu is het tijd om daarbuiten meer te ontdekken. De wereld is groot, de avonturen groter. Daar ben ik benieuwd naar.’

Internationale ambities

Vlak voor de jaarwisseling ontving de redactie een juichende nieuwsbrief van het bureau, waarin werd gerept van internationale ambities. Heideman legt uit waarom hij toch koos om zelfstandig verder te gaan. ‘Ik heb halverwege 2016 al de knoop doorgehakt om Dog and Pony te verlaten. Dat besluit staat los van wensen die we hadden met de studio. We hadden altijd al internationale ambities.’

Freelance

Hij gaat werken als freelance design director. Hij sluit niet uit dat een samenwerking met Dog and Pony er in de toekomst in zit. ‘Ik wil werken voor diverse opdrachtgevers in binnen- en buitenland. Daar is Dog and Pony evengoed een onderdeel van, al wil ik hiermee niet zinspelen op een eventuele toekomstige hereniging.’

Vakmanschap

Heideman stond regelmatig op podia om te vertellen over werk en het vak. ‘Ik vind het mooi dat vakmanschap weer meer gewaardeerd wordt binnen het creatieve vakgebied’, vertelt hij. ‘Het gaat steeds meer om een werkelijke bijdrage van creativiteit aan de samenleving, waarin op alle deelvlakken kwaliteit geleverd moet worden. Van concept tot uitvoering is kunde weer noodzakelijk om op te vallen.’

Onder de indruk

Hij vertelt dat hij erg onder de indruk is van Gretel, een ontwerpbureau in New York. ‘Hun werk is heel solide’, zegt hij. ‘Ze kunnen ideeën helder vertalen naar een geheel eigen vorm. Ik vind ze oorspronkelijk. Eigenlijk een beetje Nederlands ook, maar dan op een manier die we hier lijken te zijn kwijtgeraakt ergens in de jaren ’80.’