Maar wat lul ik nou, ik zit niet eens in de doelgroep

door Frank Pels

Het is bedrijvig op de kade. Een klein vrachtschip wordt haastig voorzien van zijn lading. Dit onder toezicht van een dertiger. Een goed ogende ADHD-er. Deze drukdoende jongeman ziet net als het schip op het punt van vertrekken staat, hoe alle havenarbeiders zich massaal naar huis spoeden. Waarom ze dat doen leest hij in de krant. Het is deze avond de finale van de Champions League. Hij ziet ook dat al die havenarbeiders aan de late kant zijn, op een van de grote tv-schermen die in alle havensteden aan de waterkant hangen. Daarop halen ze net het Champions League-doek van het veld. En spelen ze de eerste tonen van het lied Lasagne.

Op de vrachtboot die zich ondertussen al buiten de haven bevindt breekt bij de achtendertig koppen tellende bemanning (zes is genoeg voor zo’n klein schip, maar dit aantal houdt verband met het Europese Anti Werkloosheid Project) de pleuritis uit. Kunnen zij op zee die finale wel zien?! Een paar scheepstechneuten die ooit meededen aan het programma Help mijn man is klusser proberen zonder resultaat een tv uit 1979 en een radio uit 1963 aan de praat te krijgen. Onze ADHD patiënt, die een succesvolle tomatenhandelaar is, dat moet haast wel als Rita Pavone je van boven haar lied Viva la pappa col pomodoro toezingt, neemt nu het het heft in handen.

Hij rukt de antenne van de radio uit 1963 en de scheepskoelkast open. Pakt daaruit het enige flesje Heineken dat er in ligt en laat de imbeciele scheepsomroeper alle mannen verzamelen  uit de scheepsspeakers schreeuwen. Dat een tafeltennissend bemanningslid een balletje in z’n oog krijgt heeft nergens mee te maken maar is natuurlijk wel bijzonder geestig. De super actieve tomatenhandelaar krast razendsnel op een schoolbord z’n plan. De achterlijk ogende bemanning zit er bij en kijkt er naar. Waarna hij op het dek hyperactief gaat staan slingeren met een ketting. Wat dan gek genoeg resulteert in het uit het ruim omhoog takelen van een grote kist.

Uit die kist komen zaken die zich altijd in zo’n kist bevinden  Iedereen weet dat natuurlijk. Maar toch voor de volledigheid nog even: een enorm vergrootglas, een automobiel, een rol tapijt, een grote porseleinen vaas. En uiteraard de complete duikuitrusting voor drie man. Die zich ogenblikkelijk verkleden en in zee springen. En, het spreekt voor zich, iedereen die ooit wel eens gedoken heeft is bekend met de noodzaak om ook nog een rol tapijt achter de mannen aan in zee te gooien.Terwijl de duikers op de zeebodem in de weer zijn met een groot geel glanzend iets, staat onze absolute held ijs fijn te stampen. Met het resultaat daarvan vult hij de grote vaas. Het geel glanzende iets blijkt nu het omhoog gehesen wordt een enorme scheepsschroef te zijn.

Adeehadee zet nu het enige flesje Heineken dat zich aan boord bevindt stevig in het ijs in de vaas. Waarna het ondanks alle haast en hectiek even tijd is voor enige verstrooiing. Over het schip worden twee kratten met voetballen gegooid. Het is een vast ritueel binnen de scheepvaart dat de mannen dan de ballen allemaal in zee mogen koppen of schoppen. Maar dan moet er weer gewerkt worden. En hoe! Onder het opzwepende gezang van Rita over pomodori werken de mannen zich een slag in de rondte. Waarbij de tomatenhandelaar ook nog eens een begenadigd elektriciën blijkt te zijn. Op zijn instigatie rijden,  als ze klaar zijn, een paar man een rek met feestkleding  het dek op.. Want, ja, je weet dat je alleen maar naar een Champions League finale kunt kijken gekleed als demente dronken leden van een Brabantse drumband. Het blijft trouwens altijd lachen als de plaatselijke scheepsgek z’n kussentjespak weer aantrekt. .

Dan is het zo ver. De scheepsschroef is getransformeerd tot een boven het schip gehesen knoert van een antenne met in het midden een lief blauw kapje van een schemerlamp om de op dat moment juist passerende satelliet te verleiden. Hebben zij verbinding of niet is de prangende vraag. Ons drukke baasje schenkt in een keer het hele flesje bier leeg in achtendertig plastic bekertjes. Waarbij hij door de spanning de helft van het kostelijke vocht morst. Met een resolute klap zet hij de fles op z’n kop terug in het ijs. Om dan met een van stress vertrokken gelaat te gaan staan kijken naar de tv uit 1979 die op het voordek is geplaatst. Een bemanningslid rolt het grote vergrootglas voor de tv. En waratje daar is de Champions League! En nog mooi op tijd ook. Ze horen nog net de laatste noten van de begin tune die in de haven was ingezet. De bemanning staat juichend te kijken. Achter hen brandt het schip af. Over het lege flesje verschijnt de godzijdank alles verklarende regel:  OPEN YOUR WORLD.

Onder de commercial die hierna komt, Cor en Don om maar ‘ns wat te noemen, kun je als je goed luistert Freddy Heineken zich knarsetandend in zijn graf horen omdraaien. Het reclamebureau dat dit soort werk maakt heet Wieden+Kennedy. Zij vinden dit ongetwijfeld heel creatief en modern: heel mooi een zooitje onzin filmen. Er een lekker stuk muziek bij zoeken. En het dan aan een speedy editor geven die er altijd wel wat van maakt. Persoonlijk vind ik dit nou juist tamelijk a-creatief en ouderwets.

Maar wat lul ik nou, ik zit niet eens in de doelgroep. Ik ben een bierliefhebber.

Deze column van Frank Pels staat sinds 24 maart op zijn site De Opportunisten.