In memoriam Joeri Bakker: de John McEnroe van de Nederlandse reclame

Joeri Bakker, de John McEnroe van de Nederlandse reclame, de kapitalistcommunist, het buitenechtelijk kind van Jan Cremer en Remco Campert, de dwarsligger, doordouwer, notenkraker en woordkunstenaar heeft zijn pen neergelegd.  

Voorgoed. 

Joeri hield nooit op. Zelfs als je het hem vroeg, ging hij toch door.  Het was nooit goed genoeg. Het kon volgens hem altijd beter, eenvoudiger, meeslepender, grappiger, slimmer en vooral anders. 

Joeri wilde anders. Alles. Altijd. En als je dacht dat het anders genoeg was, bedacht hij het weer anders. Soms werd je er gek van. Maar wél anders gek, gek genoeg. Joeri wilde niet anders om het anders zijn, maar gewoon omdat het anders moest. Dus anders met een reden. Anders met intelligentie. Anders met een missie. 

Joeri was zelf ook anders. Iedereen die hem gekend heeft zal dat beamen. Joeri was one of a kind. In 67 jaar is er geen enkel hokje gevonden waarin hij paste. Dat maakte hem tot wie hij was. Een unieke man met unieke talenten. 

Hij bedacht oplossingen waar niemand aan gedacht had. Schreef dingen die niemand ooit gedacht of gevoeld had. Schilderde schilderijen die niemand ooit gezien had. Zag talent in mensen die zelf niet eens wisten dat ze het hadden. Maakte risotto waarvan ze in Italië niet wisten dat het zo lekker kon zijn. Hij wist de grootste lamzakken te inspireren en in beweging te krijgen. Slapende honden wakker te schrijven. En met zijn onnavolgbare slimme logica wist hij de meest vastgeroeste denkers los te breken van hun standpunten. 

Anders. Het moest en zou anders. Anders met de wereld. Anders met creativiteit. Anders met talent. Anders met het vak. Anders met de bureaus.  Anders met de ADCN. 

Anders met het leven. 

En zo moest het ook anders met zijn ziekte. 

Het moest en zou anders met zijn dementie. Hij liet zien dat je er anders naar kon, móest kijken. Anders mee kon omgaan. Hij ging de strijd aan. Ging nóg harder aan het werk dan ooit. Hij wilde laten zien wat de ziekte met hem deed. Duidelijk maken dat je met dementie vóór alles eerst gewoon mens bent. Hij maakte er campagnes over. Trok het land door en gaf presentaties en hield lezingen. Speelde de hoofdrol in een documentaire over zijn leven met lewybodydementie. Schreef er verhalen en gedichten over. Tekende en schilderde schetsblokken vol. Er verscheen een boek met een aangrijpende selectie van dat vrije werk. En tenslotte maakte hij, nog vrij recent, de podcastserie ‘Terwijl je weet’. 

Daar waar iedereen stilvalt bij een dergelijke diagnose, kwam Joeri in beweging, in verzet.  Het moest en zou anders gaan. Anders dan anders. En zoals altijd met een reden: iedereen moest en zou anders kijken naar en omgaan met mensen met dementie.  Hij wilde meer bekendheid en begrip rond de impact van de ziekte. Het sociale stigma moest aan gruzelementen en de mens moest centraal staan. Daarmee wilde hij ook lotgenoten inspireren om niet bij de pakken neer te zitten. En vooral door te gaan met leven. Zo lang als dat maar kan. 

Joeri ging elke dag op pad. Van de Nieuwe Jacob naar het Huis van de Tijd. Waar hij niet alleen deelnam aan allerlei activiteiten, maar ook een permanente inspirator was. Voor alles en iedereen. Elke week naar de film met iemand van z’n filmclub. Regelmatig ook naar het theater, tentoonstellingen en evenementen. En natuurlijk, vaak kijken naar kunst. En als het effe kon, ergens eten. Met vrienden. Familie. Met zijn dierbare gezin. Altijd tussen de mensen. Zichtbaar voor iedereen. In al zijn kwetsbaarheid en toenemende onmogelijkheden. 

Joeri & Anders ten voeten uit. Door te laten zien dat je lééft zolang het kan. Dat niets je hoeft te weerhouden. Ook dementie niet. 
Joeri deed alles anders. 
Joeri was anders. 
Ook omdat hij niet anders kon. 
De wereld zal anders zijn zonder Joeri. 

Harry Puts/Peter Zeehandelaar