Mede dankzij de auto (en de files) lijkt me radio misschien nog wel het enige echte massamedium dat ons rest. Grote groepen mensen zitten er haast letterlijk aan gekluisterd; ze kunnen geen kant op en iets anders te doen hebben ze ook al niet. En zo zijn er nog wel wat meer voordelen te noemen, vooral voor adverteerders.
Radio is bijvoorbeeld nog altijd goedkoop genoeg om alle zenders te blokkeren terwijl fysiek wegzappen niet echt een optie is – dat zullen we mentaal moeten doen. En daar worden we dan ook steeds beter in.
Zo kunnen hele blokken mijn gehoorgangen passeren zonder dat ik iets gehoord heb. Behalve het toontje dan – dat onmiskenbaar opgewonden toontje dat ons onderhand feilloos waarschuwt: reclame! Niet naar luisteren!
En zo is het overal, ook in Duitsland en Frankrijk. Misschien dat het in Italië en Spanje minder opvalt, want daar klinkt de hele radio zo. Maar goed. De vraag is natuurlijk: hoe is het zo gekomen, kan het anders en waarom niet?
Het antwoord is vooral gemakzucht. Wat je iemand door de strot kunt duwen, hoeft niet per se lekker te zijn. En, eerlijk is eerlijk, dat is met heel veel radiocommercials het geval.
De RAB, een Nederlandse radioreclameclub, bewijst graag mijn ongelijk en ik zou oprecht willen dat hen dat lukte. Onlangs maakten ze weer hun jaarlijkse Radio Advertising Awards bekend en opnieuw zaten er heel leuke commercials bij.
Dat wil zeggen, geen van de drie winnaars die ik hoorde, veroorzaakten het samenknijpen van mijn tenen zoals me altijd overkomt als ik bewust ga luisteren. Ze waren relativerend en grappig, kortom: waren het eigenlijk wel radiocommercials? En waarom had ik ze nooit gehoord?
Waarschijnlijk omdat ik niet luisterde. Het valt immers niet mee om een leeuwerik op te pikken tussen brullende vliegtuigmotoren. Of heb ik het toch fout en is radio al even versplinterd als alle media? Hoe het ook zij: er zijn dus nog leuke radiocommercials voor wie de moeite neemt te gaan zoeken.
De winnaar was Bristol, een winkelketen voor van alles, maar vooral schoenen, met droge grapjes van een kale Belg. En voor McDonald’s was er een verhaaltje over een werknemer die zijn baas belt met een moeilijke smoes over waarom hij wat later is, maar die baas zit in dezelfde McDonald’s te ontbijten als hij.
Nou, vooruit dan, ook leuk. Maar laten we reëel blijven: drie glimmende kiezelsteentjes in een zee van bagger, wat zegt dat? Precies, niks.
O ja, die derde was voor Tele2. Niet omdat het moest, maar omdat het kon.
