Vandaag staat ie groot in krant; de radicaal doormidden gekliefde kop van Mark Rutte. Dat is overigens niet het werk van een IS-beul, maar van het VVD campagne-team. Om het halve hoofd is een enorme lap tekst gedrapeerd. De zinnetjes waar opvallend vaak het woord ‘normaal’ in voorkomt, volgen ietwat gekunsteld de gezichtscontouren van de lijstrekker. Blijkbaar vindt Rutte het een fijn woord, normaal. Waarom zou je er anders zo kwistig mee strooien?
Opeens zie ik het voor me. Rutte ’s avonds laat alleen in z’n werkkamer broedend op dat ene woord waarbij iedereen zich thuis voelt. Een gewoon woord dat het hart van de boze blanke man sneller doet kloppen. Een alledaags woord dat de onderbuik retoriek van zijn tegenstander kaltstellt en tegelijkertijd een beetje naar burgerlijke stichtelijkheid riekt. Een normaal woord. En dan, net als hem de moed in de van Bommels zakt, ziet ie dat de oplossing al die tijd al voor z’n neus lag. Natuurlijk, normaal, dat is het woord!
Tja, en als je dan eenmaal het woord hebt gevonden, dan wil je het gebruiken ook. Het liefst zo vaak mogelijk. Sterker nog, het krijgt een ereplaatsje in de nieuwe VVD pay-off:
Normaal. Doen.
Nu lap ik zelf dagelijks en graag de grammatica aan m’n All-Stars, maar waarom zou je tussen een zin van twee woorden nog een punt zetten? Zo zijn het dus twee zinnen van 1 woord.
Best. Gek.
En er is meer wonderlijk aan de keuze voor het woord normaal. En niet alleen omdat het al flink door de SNS Bank is afgekloven. Maar vooral omdat het woord over en weer vloog tussen Wilders en Rutte in een fitty waarmee ze Tweede Kamer reduceerden tot een schoolplein. En datzelfde woord moet zoals de heading belooft alle Nederlanders met elkaar verbinden? Het zijn van die momenten dat je even ergens anders wilt wonen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!