Een opzienbarend voorbeeld van openbaar bestuur speelde afgelopen maanden in Leiden: burgemeester Henri Lenferink dreigde op te stappen als Benno Larue in de fout zou gaan tijdens zijn verblijf in de sleutelstad. De oud-zwemschoolhouder uit Den Bosch kwam in 2011 als Benno L. achter de tralies voor ontucht met tientallen zwakbegaafde meisjes. Eind vorig jaar kreeg hij, na een vruchteloze zoektocht in andere gemeenten, onderdak in een seniorenflat in de Fortuinwijk in Zuid-Leiden.
Zodra de komst van Benno L. uitlekte, volgden samenscholingen van verontruste burgers. Zonder dat iemand van hen ook maar een glimp van Larue had opgevangen, werd hij op voorhand verantwoordelijk gesteld voor de beperkingen in de bewegingsvrijheid die de buurtbewoners zichzelf hadden opgelegd. Het sentiment was logisch: waar kan een veroordeeld zedendelinquent na zijn straf terecht? Menigeen had burgemeester Lenferink geadviseerd begrip te tonen voor de sentimenten. Je moet als stad én als burgemeester toch ook aan je reputatie denken? Maar welk belang weegt zwaarder, dat van een vrijgekomen veroordeelde die zijn leven weer wil oppakken of dat van een bewoner met kinderen die wil weten of de buurt veilig is? De weg van de minste weerstand lag vrij.
Burgemeester Lenferink informeerde wethouders en gemeentesecretaris niet over de komst van de recidivist. Hij lichtte met een brief gericht veertig adressen in. Toen de zaak escaleerde, ging hij persoonlijk met verontruste buurtbewoners en actievoerders in gesprek. Zijn verhaal: het publiek bekendmaken van de verblijfplaats van zedendelinquenten helpt niets om recidive te voorkomen. Veroordeelde pedoseksuelen hebben het meest aan goede huisvesting en een passende woonomgeving om een om opnieuw een volwaardig onderdeel van de samenleving te worden. Sociale uitsluiting werkt averechts.
In de publieke sector wordt steeds minder slagvaardig bestuurd, mede omdat politici en bewindspersonen te beducht zijn voor het publieke Volksempfinden. Burgemeester Lenferink toonde aan dat argumenten een beter kompas dan sentimenten. De bewindsman kreeg brede steun in de gemeenteraad en inmiddels gaat de publieke verontwaardiging liggen. Meebuigen met oplaaiende sentimenten is gemakkelijk, blijven staan voor de principes van de rechtsstaat moeilijk maar essentieel. Burgemeester Lenferink is een voorbeeld voor andere publieke bewindspersonen. Een fijne antenne is belangrijk, een stevige ruggengraat net zo.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!