Battle for Leadership

Een radio commercial: “Martijn van Dam. Weet u wie hij is? Een jongen. Woonde tot zijn 26 bij zijn moeder. Wilt u een vuist maken tegen Wilders? Wilt u iemand die gepokt en gemazeld is in het politieke vak? Die op basis van autoriteit mensen kan binden? Dan wensen we u veel succes met Martijn van Dam.” En dan als afsluiter: “Ik ben ‪Nebahat Albayrak en ik steun deze boodschap.”‬

Zo zou de machtsstrijd om het PvdA leiderschap eruit kunnen zien, als ze er de Amerikaans Republikeinse campagnemoraal erop los zouden laten. Maar nee, niets van dat alles. De kandidaten laten niets los over hun concurrenten. Wel zo keurig natuurlijk. Maar moesten we juist niet een beetje af van dat keurige? Moesten we niet een beetje meer pit in de PvdA krijgen? Iemand die op basis van heldere standpunten op aansprekende wijze de idealen van de moderne sociaal democratie aan de man kan brengen?

Natuurlijk is de Amerikaans Republikeinse campagnemoraal niet iets wat we zouden moeten willen zien in Nederland. Maar het is wel smullen natuurlijk. Zoals de ‘attack ad’ van het Gingrich kamp: “..and: he speaks French.” Alsof Romney de meest gruwelijke daad heeft verricht. En dan een shot, van weet ik veel hoe lang geleden: “Bonjour je m’apelle Mitt Romney.”

Maar is er dan helemaal geen punt in het midden te bedenken? Ergens tussen ons fatsoenlijke: “Dat zult u aan mijn gewaardeerde collega zelf moeten vragen”, en het vernietigende: “Ja ik weet wel hoeveel steekpenningen hij heeft aangenomen.”

Misschien is dit iets: de kandidaat PvdA leiders staan naast elkaar achter hun katheders. Felle lampen. Een joelend publiek. Live. 20u30. Jeroen Pauw heet de kijkers welkom: “Goedenavond, fijn dat u kijkt naar deze Battle for Leadership. We gaan meteen beginnen.” Dan komt er een acteur met een geblondeerde kuif binnenlopen: “Zo. Wordt iemand uit dit rijtje het gezicht van de nieuwe Partij van de Apathie? Ze kunnen me beter meteen 10 zetels extra geven.” En dan maar wachten wat er gebeurt.