Ik ben geen doelgroep, ik ben uniek
Het begon met een schijnbaar onschuldige vraag op de Communicatie, Pers en Voorlichting groep op LinkedIn. Journalisten bellen, mag dat nog? Wil dé journalist nog gebeld worden?
De journalist is een man van rond de 50, met wat warrig haar. De inhammen worden al wat groter. Hij draagt een ribbroek en een geblokt overhemd en houdt er blijkbaar helemáál niet van om gebeld te worden over persberichten. Hij is van nature lui, dus het liefst krijgt hij kant en klare berichten die hij zo kan knippen en plakken in de krant. Dat komt goed uit, want dan kunnen wij pr mensen vaak onze eigen bedrijfsnaam in het bericht noemen en misschien zelfs een hyperlink naar onze website erin verstoppen.
Vacatures
Externe communicatie- en mediaspecialist
Vereniging Eigen HuisAccountmanager New Business
SpottaAccountmanager
SpottaIk heb de suggestie gedaan om eens aan een paar journalisten te vragen hoe zij hierover denken. Zij reageerden op deze oproep en wat schetste onze verbazing? Niet alle journalisten hebben dezelfde behoefte. De ene wil uitgeschreven berichten, de andere liever korte steekwoorden. De ene wil er graag meteen high res foto’s bij, de andere vindt dat mailbox vervuiling. Het zijn net mensen. Het aardige is dat de journalisten op hun beurt de pr mensen neerzetten als homogene groep mensen die allemaal hetzelfde gedrag vertonen.
PR mensen sturen persberichten in bulk naar journalisten die eigenlijk geen persberichten zijn, maar reclamefolders vermomd als persberichten. Ze bellen er vervolgens achteraan als de journalist niet snel genoeg reageert en zijn beledigd als er niets met hun bericht wordt gedaan. Ik zie dan een wat strenge dame van rond de 40. Donker haar, het liefst opgestoken. Ze heeft knalrode lippenstift, is kortgerokt en hooggehakt. Met haar charme windt ze de journalist om haar vinger.
Leuk, die doelgroepafbakening. Maar als het klopt, moet ik toch mijn profielfoto eens aanpassen.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word lid