De achilleshiel van Android

Voor de eerste keer in de geschiedenis zijn er meer telefoons verkochtmet het Android besturingssysteem dan iPhones. Da's goed nieuws voor de Android fans, maar tegelijk zegt die ene zin het allemaal: 'telefoons met het Android besturingssysteem' en 'iPhones'. Waar de overgrote meerderheid van de iPhone-kopers de laatste versie van het OS gebruikt en een intensieve relatie met de App store onderhoudt, is een Android gebruiker overgeleverd aan een combinatie van de service van de maker van de telefoon en die van de telefoonmaatschappij waar hij dat ding gekocht heeft. De 'gemiddelde' Android gebruiker bestaat dus niet en is geen doelgroep. Behoudens natuurlijk voor Google voor wie elke Android gebruiker een zee van informatie oplevert.

De problematiek die ik hierboven conceptueel beschrijf maak ik duidelijk aan de hand van een voorbeeld. We nemen een Nederlander die begin van het jaar bij Vodafone een abonnement afsloot en daarbij een HTC Desire koos. Die HTC werd toen uitgeleverd met Android versie 2.1, HTC Sense interface layer en Vodafone applicatie kit. Mooie telefoon, daar niet van.

Google lanceert vervolgens in april Android 2.2. Een hele verbetering aangezien deze de Desire veel sneller maakt, beter met de batterij omgaat en een reeks nieuwe mogelijkheden biedt. Geweldig. Android 2.2 is ongeschikt voor de meeste toestellen die dan op de markt zijn, maar werkt goed op de Desire. Direct updaten is er echter niet bij, want in dit geval ben je als Vodafone abonnee afhankelijk van eerst HTC en daarna Vodafone. Pardon? Ja, echt waar.

HTC brengt de 2.2 update 'al' eind juli. Gebruikers van een simlock vrije Desire kunnen dan aan de slag. Vodafone abonnees moeten dan nog even wachten, aangezien daar de Vodafone 360 applicatie kit nog moet worden aangepast. Vodafone belooft deze maand met die update te komen. Een beetje vertraging is tot daar aan toe, maar bij grote organisaties valt nogal eens iets tussen wal en schip, omdat iedere afdeling zo zijn eigen taak heeft.

We schakelen even terug naar Vodafone die in januari die relatief dure en krachtige Desire verkocht heeft aan klanten die met smart op Android 2.2 zitten te wachten. De Android afdeling bij Vodafone werkt hard aan die update, terwijl een andere afdeling binnen hetzelfde bedrijf bezig is met de uitbreiding van het eigen '360' platform voor Android 2.1 toestellen. Laatstgenoemde afdeling is sneller en pusht de 360 update naar de Desire gebruikers. Die update leidt initieel tot grote vreugde, omdat gebruikers in de beleving zijn dat ze 'eindelijk' de langverwachte versie 2.2 krijgen. Groot is de teleurstelling wanneer blijkt dat het om 360 gaat en niets met Android te maken heeft. Een update die bovendien niet lekker loopt. Gebruikers blijven zitten met een instabiele telefoon, voorzien van een hele partij extra icoontjes die niet heel veel functionaliteit bieden. Vervolgens is de wereld uiteraard te klein.

Ook bijzonder was de situatie rond de originele Google telefoon: HTC G1. Deze werd amper twee jaar geleden geïntroduceerd met 2- en 3 jaars contracten. Doelgroep: innovatieve early adopters. Na een reeks kleine updates werd een jaar later al versie 1.6 geïntroduceerd. Amper vier maanden later, werden gebruikers geconfronteerd met het nieuws dat de G1 geen updates naar het reeds aangekondigde 2 of 2.2 moesten verwachten. Daar zit je dan met een telefoon die end-of-life is verklaard, maar waarvoor je nog wel acht tot twintig maanden abonnement moet betalen. Oef.

Twee voorbeelden die duidelijk maken waar het probleem met Android zit. Versies van het besturingssysteem volgen elkaar zo snel op, dat het afzetkanaal het niet bij kan benen en een reguliere gebruiker (de massa) opzadelt met een potentiële frustratie. Deze heeft namelijk geen idee van software versies of mogelijkheden, maar kijkt bij aanschaf slechts naar het toestel ('de hardware'). Tekortkomingen worden hem vervolgens op verjaardagen uitgelegd. Zo'n reguliere gebruiker gaat het dan echt niet snappen wanneer zijn Vodafone Desire niet naar 2.2 geupdate kan worden, maar mijn bij The Phone House gekochte Desire wel.

Het probleem wordt nog erger, want komend kwartaal worden wederom talloze Android toestellen op de markt gebracht. Het meegeleverde besturingssysteem varieert van end-of-life (!) versies 1.5 en 1.6 tot en met het nieuwe 2.2. Alle telefoons hebben een merkafhankelijke interface laag en op basis van de telefoonmaatschappij waar je het toestel haalt wellicht een applicatie kit. Die toestellen staan zij aan zij in een schap, terwijl er een generatiekloof tussen de versies van het besturingssysteem, dus functionaliteit, kan zitten. Gebruikers gaan toestellen kopen die ze niet kunnen updaten naar momenteel geadverteerde Android functionaliteit, maar waaraan wel een contract voor twee of drie jaar vast zit. Op zich al een aardig mijnenveld dat in november fors vergroot wordt, wanneer Google met Android versie 3 op de markt komt. Ik kan me de discussie in de telefoonwinkel nu al voorstellen. Olala.