Charles is vrij

Hoe dan ook, kennelijk was ik wakker en woke genoeg om te beseffen dat Herkstrӧter op zijn minst iets had uit te leggen. Misschien had hij spijt, of wilde hij met al zijn terugwerkende academische kracht heel maken wat hij had in zijn Shelljaren had gesloopt.

De portier gaf me het kamernummer, waarna een lange zoektocht door het labyrintische gangenstelsel van het universiteitsgebouw volgde. Uiteindelijk kwam ik aan bij, wat volgens de aanwijzingen, de kamer van de oud-topman zou moeten zijn. Door de glazen deur zag ik een schriele gestalte aan het bureau zitten, waarvan ik vermoedde dat het de amanuensis was die een lamp verving, iemand van de postkamer wellicht, of een bibliothecaris die de bestelde boeken zorgvuldig neervlijde op de werktafel van de grote geest die daar aanstonds zou aanschuiven. Ik klopte aan, schraapte mijn keel en zei: goedemiddag, weet u waar ik de heer Herkstrӧter kan vinden. ‘Dat ben ik’, zei de bibliothecaris.
Even zag het universum een verblufte journalist die zich aan de deurstijl moest vasthouden. Dat nietige, iele heertje…voormalig topman Koninklijke Olie? Drill baby drill? Was hij gekrompen sinds zijn vertrek? Lag zijn double breasted bij de stomer?

Macht maakt groot, was de les die ik daar - mezelf vastklampend aan de deur – leerde. Een koning zonder kroon, is als een eh… keizer zonder kleren.
Het maatschappelijk zijn bepaalt het maatschappelijk denken, schreef Karl Marx. Hij bedoelde het net even anders dan ik, maar het citaat is gelukkig voor meer dan één uitleg vatbaar. Maatschappelijke status bepaalt – ik gooi even een deur open - hoe men over je denkt. En als je die status niet meer hebt, wat blijft er dan van je over? Dat geldt natuurlijk niet alleen voor topmannen, voormalig voetballers, uit de gratie gevallen artiesten. Het geldt voor ons allen en voor iedereen: Wie ben je eigenlijk zonder baan? In hoeverre bepaalt je baan wie je bent?
En is dat eigenlijk wel gezond, die afhankelijkheid van het dagelijkse getut op de werkvloer? Die verslaving – ja, verslaving! - aan de dagelijkse structuur van opstaan, snel koffie, naar de trein rennen, mailtjes beantwoorden, ochtendoverleg. Die koffiepraatjes met collega’s met wie je nooit écht bevriend zult raken.
Al die op het oog onnozele dagelijkse zaken bepalen voor een schrikbarend groot deel wie je bent. Ik kwam erachter toen ik mezelf een jaar gedwongen sabbatical oplegde.
Daar kwam toch verdomd weinig vernieuwends of mensverheffends uit. Met die Great Dutch Novel die ik uiteraard ooit nog wel ga schrijven, wilde het nog niet zo vlotten. En het boek dat uw kijk op communicatie totaal gaat veranderen, wacht daar ook nog maar even op.
Ik moest uitrusten na een paar emotioneel zware jaren, was mijn excuus. En die moestuin, die lag er toch best mooi bij. Kijk toch eens naar dat blozende rood van de radicchio, het opschietend bietenloof! Mijn relatie verdiepte zich, mijn lijf kwam tot zichzelf, maar mijn geest woei alle kanten uit.
Structuur geeft zin. Werken doe je uit ijdelheid. Want wie ben je nog als niemand belt?
Pijnlijke constatering.

Hoe kom ik hier nu op? Ik interviewde Charles Huijskens, bekend pr-consultant. Omdat ik het interviewen niet kan laten. Charles heeft dertig jaar een bureau gehad. Grote, spraakmakende zaken? Charles was erbij. Ze moeten een nieuw bijvoeglijk naamwoord voor Charles uitvinden. Gewiekst is te negatief. Uitgekookt al helemaal. Schrander te serieus.

Charles is gestopt met zijn werk als bureaudirecteur. Een paar ochtenden per week geeft hij Nederlandse les aan Havo/VWO-studenten die nooit een boek lezen.
Had-ie eerder moeten doen, zegt hij. Heerlijk.
Charles is de status voorbij.
Hij is vrij.

Lees hier het interview met Charles Huijskens

Rocco Mooij was jarenlang journalist en hoofdredacteur. Sinds een aantal jaar adviseert hij bedrijven en topbestuurders over hun communicatiebeleid en mediastrategie.