Overslaan en naar de inhoud gaan

Sorry dat ik besta

Prangende zaken? Hanneke Verburg (Winkelman & Van Hessen) schrijft er een brief over. Aan Rocco Mooij, hoofdredacteur van Communicatie. Of…
Miniatuurvoorbeeld
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
Miniatuurvoorbeeld
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie

Beste Hanneke,

Voor me rijdt een tram. Op het plaatje waar normaal de eindbestemming staat, lees ik: sorry, geen dienst. Al filosoferend over de strekking van dit plaatje, fiets ik door. Een eindje verderop zie ik aan de opeenhoping auto’s en fietsers dat de brug open staat. Als de brug op zijn hoogst is, kan ik de onderkant lezen. ‘Excuses voor het ongemak’, staat er in grote letters. Nog beduusd van deze tweede verontschuldiging binnen een straal van 500 meter, bedenk ik me dat ik eerder die week al geconfronteerd ben met een zich verexcuserende vuilniswagen (wij werken hier voor u), een sorrybord bij een wegomleiding en een gemeentelijk pardon voor een opgebroken straat.

related partner content for mobile comes here

Ik zeg: het is een ziekte. En als het geen ziekte is, dan leidt het tot ziekte. Tot verweking van de burgermoraal. Tot Slappe Frans en Lusteloze Bert.
De sorry-zeggende overheid, er is al vaker over gesproken. Oorzaak: de mondige burger, uw veeleisende medebewoner van dit land. Dit overgedemocratiseerde meepraatland. De man of vrouw in de straat die vingerwijst als er een tegel scheef ligt, maar wegduikt als hij iets terug moet geven.
Want ja, hij is toch klant? En de klant is koning. Ja toch? Niet dan?
Ergens is het misgegaan. Maar waar? Ik denk dat de overheid er nooit aan had moeten beginnen. Nooit had moeten zeggen: we kunnen het niet leuker maken, alleen wat makkelijker. Hoezo makkelijker?

Waarom – zo vraag ik mij af- zou de overheid zich moeten verontschuldigen voor het feit dat zij gewoon haar werk doet? Dat ze boten doorlaat, vuilnis ophaalt, wegen repareert. Ik denk en denk, maar kan geen en-kel zinnig antwoord op die vraag geven. En daarom zeg ik: tijd voor een harde aanpak. Van verontschuldigen naar opvoeden, dat zou de communicatierichting moeten zijn. Voor het te laat is. Voordat - naast ambulancepersoneel en politieagenten - voortaan ook brandweerlieden in hun werk gehinderd worden omdat die slangen in de weg liggen. Voordat parkeerwachten in elkaar getrimd worden omdat… o nee, dat gebeurt al. Op naar een gebiedende overheid dus. Wij halen uw vuil op. Dus wacht maar even. Deze weg is kapot. Rijd maar lekker om. U moet belasting betalen. En vlug een beetje!

Wat jij Hanneke. Valt dit land nog te redden?

Beste Rocco,

Als we Elton John mogen geloven is Sorry the hardest word, dus in dat licht moeten we misschien juist respect hebben voor onze sorry zeggende overheid. Al googlend op dit door jou aangehaalde fenomeen kwam ik een blog tegen van Ivan Wolffers, Hoogleraar Gezondheidszorg en Cultuur VU, met de titel Leer je kind sorry zeggen!

Wolffers haalt in zijn blog een onderzoek aan waaruit blijkt, en hou je vast, dat sorry zeggen er helemaal niet voor zorgt dat je je beter gaat voelen! Het tegendeel is waar. Mensen voelen zich meestal beter als ze weigeren zich te verontschuldigen. Ze voelen hun macht groeien en hun gevoel voor zelfwaarde toenemen. Dus waarom leren ouders hun kinderen dan zo obsessief aan om sorry te zeggen?

Welnu. Verontschuldigen laat de gemeenschap beter functioneren. Dat is het! En daarom struikel jij over die sorry zeggende overheid. En het gaat niet alleen om de bordjes aan de brug of de slogan van de belastingdienst. Het is veel erger. We leven zelfs in een sorry democratie. Ooit geïntroduceerd door Jan Marijnissen waarmee een beleidscultuur wordt aangeduid waarin bewindspersonen ernstige fouten van zichzelf, of van ambtenaren waarvoor ze verantwoordelijk zijn, afdoen met een excuus aan het parlement. Blijkbaar is sorry zeggen helemaal geen moeilijk woord. Te pas en te onpas worden we met dat toverwoord om onze oren geslagen.

Even terug naar de blog van Wolffers. Ik lees dat het belang van de groep vaak boven het belang van een individu uitgaat. Daarom moeten ouders juist hun kinderen leren sorry te zeggen, ook al is het moeilijk. Interessant is dat kinderen/mensen met weinig zelfvertrouwen de meeste moeite hebben zich te verontschuldigen. Logisch want van sorry zeggen wordt het alleen maar erger. Wie veel zelfvertrouwen heeft, zit er niet zo mee. Dit alles volgens de onderzoekers.
Dus wat valt er te redden? Blijkbaar doen we het met z’n allen voor het collectief en lijkt sorry een helende werking te hebben en wordt daarom opgenomen in het handboek communicatie.

Of jouw voorstel voor de harde aanpak en jouw oproep voor een gebiedende communicatiestijl het tij kan keren? Wellicht, maar ik vind Geen Dienst! minder leuk klinken, ………….sorry

Advertentie

Reacties:

Om een reactie achter te laten is een account vereist.

Inloggen Word lid

Melden als ongepast

Door u gemelde berichten worden door ons verwijderd indien ze niet voldoen aan onze gebruiksvoorwaarden.

Schrijvers van gemelde berichten zien niet wie de melding heeft gedaan.

Advertentie

Bevestig jouw e-mailadres

We hebben de bevestigingsmail naar %email% gestuurd.

Geen bevestigingsmail ontvangen? Controleer je spam folder. Niet in de spam, klik dan hier om een account aan te maken.

Er is iets mis gegaan

Helaas konden we op dit moment geen account voor je aanmaken. Probeer het later nog eens.

Word lid van Adformatie

Om dit topic te kunnen volgen, moet je lid zijn van Adformatie. 15.000 vakgenoten gingen jou al voor! Meld je ook aan met een persoonlijk of teamabonnement.

Ja, ik wil een persoonlijk abonnement Ja, ik wil een teamabonnement
Al lid? Log hier in

Word lid van Adformatie

Om dit artikel te kunnen liken, moet je lid zijn van Adformatie. 15.000 vakgenoten gingen jou al voor! Meld je ook aan met een persoonlijk of teamabonnement.

Ja, ik wil een persoonlijk abonnement Ja, ik wil een teamabonnement
Al lid? Log hier in