De wonderlijke schizofrenie van grote merken.
Het ene zeggen en het andere doen. De wonderlijke schizofrenie van grote merken. Dat maakt het voor creatieven soms lastig om uit volle…
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
© adformatie
In de booming jaren net na de bubble en vóór de Lehman Brothers resideerden wij met linssen id in een leuk investeringsvehicle aan de Pilotenstraat. Immer uitdijend zat naast ons een leuke club merkactivisten die onder andere grootse zaken verrichtten voor Heineken. Zij bedachten de reservebank voor Amstel bier en lieten er, in opdracht van dat vriendenbiertje, honderdduizend maken in China. Ondanks een helder overeengekomen levertijd duurde dat Amstel te lang. Amstel liet de bankjes overvliegen en trok de kosten, enkele honderdduizenden euro’s, af van de rekening. Ten onrechte, vond ook de rechtbank, maar het betekende het einde van die leuke club. Twaalf mensen verloren er hun baan. Ik drink sindsdien geen Amstel meer.
related partner content for mobile comes here
related partner content comes here
Vorige week stond er een helder stuk in de Volkskrant over de manier waarop Heineken onwillige pachters, klanten en werknemers traineert met eindeloze processen. De bierbrouwer heeft een marktaandeel van bijna 50% en dat rechtvaardigt blijkbaar machogedrag. Je zou zeggen dat dat slecht is voor het merk. Een pretproduct als bier moet het hebben van gezelligheid, en daar horen een faillissement compleet met ontslagen, een tien jaar durend proces met suïcidale neigingen bij de slachtoffers en liegen en bedriegen niet bij. Zou je denken.
Vacatures
Senior Marketeer Partnerships
Nationale Postcode LoterijSenior communicatieadviseur
Gemeente DelftTeamleider Online
AVROTROSOnlangs liet een collega de geheel opgepimpte inkoopvoorwaarden lezen van een van zijn geliefde opdrachtgevers. Als hij preferred supplier wilde worden, of blijven, diende hij het hele boeltje zonder commentaar ondertekend te retourneren. Inclusief geheimhoudingsverklaring. Hij zit ermee in zijn maag. Dit is common practice is bij alle flinke bedrijven, wist mijn advocaat te vertellen. Een soort schuldbekentenis vooraf, voor het geval er een dingetje verkeerd gaat. In hun ogen dan. Diezelfde klant tettert dagelijks blijmoedige sociale taal de wereld in. Groots en meeslepend, over zakendoen, over kansen pakken. Er klinkt zelfs iets van ‘samen’. Fraai gefilmd brengen ze soepeltjes over dat ze het beste met u en mij voorhebben. Tja.
Het ene zeggen en het andere doen. De wonderlijke schizofrenie van grote merken. Dat maakt het voor creatieven soms lastig om uit volle borst mee te zingen met het bonusgedreven praatje van de brandmanager. Is hij, of zij, blind? Geloven ze het écht? Ik kan vaak mijn lachen niet bedwingen. Gelukkig gaan zij er zo compleet in op, dat ze het niet doorhebben. En als ze het wel doorhebben, zijn het leuke mensen voor wie je leuke dingen kunt en wilt maken. Totdat de inkoopvoorwaarden roet in het eten gooien. Dat spreekt voor zich.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word lid