Wij van de elite hebben ons veel te lang laten ringeloren
We hebben onszelf veel te afhankelijk laten worden van al die o zo gezellige Nederlanders met het nuchtere sentiment van de onderbuik.
Rocco Mooij
Rocco Mooij
De schilder kijkt verwonderd naar het muurtje. 'Nee, dit kan ik niet overschilderen. Die muur moet opnieuw gestukt worden.’ ‘Dattt heb ik al zzzes keer tegennn de aannemerrr gg- ggezegd’, tandknars ik. ‘Dus waarom hij jou nu stuurt, beste man, begrijp ik niet.’
‘Ik ga hem bellen’, zegt de schilder.
Ik laat hem een papiertje zien. ‘Vraag dan ook of hij deze acht punten van de lijst oplost.’
De aannemer is een vriendelijke man, de schilder ook. Maar inmiddels wachten we al drie maanden op het aan elkaar knopen van de vele losse eindjes waar we na de flink uitgelopen verbouwing maar over blijven struikelen. Gaan we doen, komt eraan, regel ik. Duimpje van ons, smiley van hem. Inmiddels zijn onze duimpjes boze rode hoofdjes en blijven zijn reacties uit.
Tot de schilder komt die een stukadoor had moeten zijn.
De bel gaat. Het zijn de dakdekkers. Die komen het dak schoondweilen. Ons nieuwe dak. Het lekt. Lekken is een eufemisme. Het water loopt er doorheen alsof we de Arena zijn. Bij het eerste buitje gaf het dak zich al gewonnen. Ze moeten het helemaal opnieuw doen en regel 1 uit het handboek loodgieter erbij halen: water naar het laagste punt laten lopen.
En dat laagste punt zit niet midden op het dak. Opnieuw wordt er gebeld. Dit zijn de monteurs van KPN. Bij de verbouwing is per ongeluk de wifi-kabel doorgeknipt. Na twee dagen zestien keer hetzelfde verhaal vertellen tegens steeds weer andere KPN-medewerkers die elkaar overtreffen in tegenspreken, is het gelukt. We krijgen wifi.
Althans daar houden we onze adem voor in.
Reacties:
Om een reactie achter te laten is een account vereist.
Inloggen Word lid