‘Dromerig, magisch en een humoristische ondertoon.’ Zo omschrijft regisseur Thessa Meijer haar stijl. ‘Ik vind het leuk om een wereld te laten zien die afwijkt van het dagelijks leven.’ Dat is terug te zien in haar film The Walking Fish, waarmee ze de Special Jury Price en goud in de categorie Short Film won bij de Young Director Award in Cannes.
Het idee is in Japan geboren, vertelt Meijer. Ze deed mee aan een ‘artist in residency’ (een buitenlandprogramma) om een film te maken over Saga, waar zij verbleef. Vooraf deed ze onderzoek en ontdekte ze een vissoort die haar mateloos intrigeerde: de mutsugorou. Die leven in moddervlaktes en staan symbool voor de regio. The Walking Fish vertelt het verhaal over deze vis, die uiteindelijk een mens, om precies te zijn een meisje, wordt.
De transformatie gaat niet zonder slag of stoot. Zodra hoofdpersoon Mutsumi verandert, krijgt ze te maken met de druk die de wereld van vandaag kenmerkt. Carrière maken, mooi zijn, liefhebben; de film beschrijft haar struggles op komische wijze.
Handen en voeten
Het regisseren in Japan was best lastig door de taalbarrière, vertelt Meijer. Ze spreekt een beetje Japans, ‘maar niet genoeg om een film te regisseren.’ ‘Vooral met kinderen die geen Engels verstaan, was het lastig. Toch ging het met handen en voeten heel goed. Je kunt veel aan iemands lichaamstaal aflezen, waardoor je op gevoelsniveau kunt communiceren.’
De meest memorabele opname vond plaats in het zwembad. Daar moest ze roeien met de riemen die ze had. Meijer: ‘Er waren 50 figuranten en een zwemteam op de set, maar ineens ging het heel hard regenen.’ De regisseur kreeg te maken met allerlei beperkingen. ‘We konden de actie maar één keer filmen omdat het zwemteam geen kou mocht vatten.’ Lachend: ‘Ja, dan word je gedwongen keuzes te maken.’
Deuren
Ze hoopt dat haar kersverse prijzen met Halal de deuren naar de reclamewereld openen. ‘Ik wil graag meer commercieel werk doen. Fictiefilms zijn tof, maar duren lang. Met commercials kun je in een korte tijd iets neerzetten, omdat er al een kader op tafel ligt.’ Ze wil dingen maken die ‘een tikkie vreemd’ zijn. ‘Ik vind het tof als een campagne een verhalend element heeft. Zoals het spotje ‘Mr. W’ voor Epuron en ‘Sensitive Ovaries’ voor Canal Digitaal. Dat zijn ienemienie fictiefilms en om die te maken lijkt me te gek.’
