Wybe Sallows, executive strategy director bij Code d'Azur en bestuurslid van Raw, vindt helemaal niet dat de huidige lichting jonge reclamemakers 'onorigineel' is, zoals Jacques Vereecken deze week betoogt in een blog op Adformatie. 'Deze generatie is meer uitgesproken, betrokken en bewuster van hun eigen grenzen dan alle generaties daarvoor.'
Vroeger was alles beter. Dat hoorde ik al toen ik twaalf jaar geleden bij DDB begon. De cowboyverhalen van Pietro. Hoe Manfred zich had opgewerkt van het kopieerhok naar hoofd strategie. First class vliegen. Het bier dat al tijdens de lunch op tafel kwam. In je blote kont in het zwembad duiken tijdens Cannes Lions. Ik was een van de weinigen in de lichting van mijn studie die nog viel voor die charme. De magie van de reclame en daar onderdeel van mogen uitmaken.
De vraag is hoeveel van die aantrekkingskracht nog over is voor het talent van vandaag. Hoe magisch is de reclame als je met dezelfde Spartaanse instelling van 30 jaar geleden, zonder begeleiding, onderbetaald, zit over te werken? Als de mensen om je heen steeds meer bezig zijn met zingeving en een goede balans tussen werk en vrije tijd. En jij in het weekend een gokcampagne aan het bedenken bent. We verwachten nog steeds een soort creatief martelaarschap van talent. Maar hebben er in de loop der jaren steeds minder in ruil voor terug te geven.
Het resultaat is dat talent schaars wordt. Maar het laatste wat we doen is naar onszelf kijken. We verwijten een nieuwe generatie dat ze soft zijn. Rauw is niet rauw genoeg meer. Jonge Honden zijn makke lammetjes geworden. 'De jeugd houdt niet meer van werken’ en ‘vroeger durfden we veel meer’. Ik geloof dat het tegendeel waar is. Deze generatie is meer uitgesproken, betrokken en bewuster van hun eigen grenzen dan alle generaties daarvoor. De grap is dat dit ze juist zo kritisch maakt over het werken in onze industrie.
Het tij is aan het keren. Een sentiment dat Randstad recent zo goed heeft gevangen in haar laatste campagne. Als we willen dat talent voor ons blijft kiezen dan moeten we snappen dat wij nu aan de andere kant van de tafel zitten. Wij moeten jonge mensen vertellen waarom ze voor ons moeten kiezen. Niet onderuit gezakt gaan zitten wachten op iemand met de instelling die je gewend bent van de jaren ‘90. Het is nu niet aan hen om zichzelf ludiek te presenteren maar aan ons om onszelf zo aantrekkelijk mogelijk in de kijker te spelen. Dus als je die leuke jonge mensen van Rauw en Jonge Honden tegenkomt in Cannes, schroom dan niet om jezelf eens van je beste kant te laten zien. Wie weet hebben we dan over 30 jaar nog steeds mooie anekdotes.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!