Adverteer in een songtekst!

Nu blijkt Amerikaans marketingadviesbureau Kluger Agency niet zo te hebben opgelet waar ze hun e-mail met daarin het voorstel om merknamen van producten in songs te laten opnemen, naar toe hebben gestuurd.

Virtueel project
In de veronderstelling dat de mail naar een bedrijf is gestuurd dat echte jeans maakt, blijkt het marketingbureau de mail te hebben gestuurd naar een virtueel project (Double Happiness Jeans) van Jeff Crouse van Anti-Advertising Agency, een site die kritisch kijkt naar het doel en de effecten adverteren in de openbare ruimte.

Het
" title="product-placement-oppertunity-from-adamklugerinboxcom
">begin van de e-mail: 'Ik schrijf deze mail omdat we denken dat jouw bedrijf geschikt is om deel te nemen aan een brand integration-campagne met vermelding op het nieuwe album van een van werelds bekendste artiesten.'

De band in kwestie: meidengroep de Pussycat Dolls.

Crouse's Anti-Advertising Agency Steve Lambert zei tegen Wired dat het een teken is van de wanhoop die in de wereld van advertising rondwaart. 'Je kunt mensen niet meer over je product vertellen, omdat het niemand meer interesseert.'

(Eigenaar van het bureau Adam Kluger is zich rotgeschrokken van het uitlekken van deze e-mail en dreigt met rechtszaken tegen Wired (vanwege de commentaren onder het blogstukje) en Steve Lambert, die de orginele e-mail op de site heeft gepubliceerd.)

Brand-dropping
Kluger mailde aan Wired dat zijn aanbod van product placement op zo'n manier kan plaatsvinden dat de artistieke integriteit van de artiest in tact blijft. 'We willen niet dat de artiest een specifiek nummer voor een merk schrijft, maar als een artiest een bepaald merk waardeert en het past bij zijn imago, dan kunnen we dat gebruiken zodat het voor beide partijen financieel aantrekkelijk is.' Het marketingbureau noemt dit 'brand-dropping'.

Het is voor de muziekliefhebber misschien schrikken dat de commercie waarschijnlijk al zo diep in de muziekwereld is doorgedrongen. Maar voor de marketeer kan het een buitenkansje zijn...

Niet nieuw
Voorbeelden van artiesten die een centje bijverdienen door in commercials op te treden (Barry Hay in de Grolsch-campagne), songs uitlenen voor het gebruik in een commercial, nummers schrijven voor commercials (Jack White voor Coca-Cola) of een vergaande relatie met een merk hebben (Marco Borsato met T-Mobile voor Wit Licht), zijn al lang niet nieuw meer.

Artiesten die merken in hun songs noemen: ook niets nieuws.
Janis Joplin deed het met Mercedes Benz, Bruce Springsteen zingt over Cadillacs en Harleys, Neil Young zingt dat hij juist niet voor Coke, Budweiser, Pepsi en Miller zingt.

Het is waarschijnlijk dat artiesten als Neil Young, Bruce Springsteen zich niet snel zullen laten betalen voor het gebruik van productnamen in hun werk, maar hoe zit het met de nieuwere generatie?

Als Kanye West over Toys 'R' Us en American Express Card zingt, ontvangt hij daar dan geld voor?

Pink zingt ook over Mercedes Benz ('We'll be lookin' flashy in my Mercedes Benz'), maar is of dat net zo belangeloos als Janis Joplin destijds?

En als ze er betaald voor krijgen voor 'brand-dropping', wat zegt dat dan over de kwaliteit van hun werk?

Hiphop
In de hiphop-wereld gebeurt het ook al.
De groei van het aantal genoemde merken in de popmuziek heeft een directe link met de opkomst van hiphop, zo zei een kenner in 2004 al.

Fergie
Fergie, zangeres van The Black Eyed Peas tekende vorig jaar een contract voor vier miljoen dollar. Het ging hier om 'brand-dropping' van het kledingmerk Candie's.

Er werd door verschillende media gemeld dat ze het merk ook in haar teksten zou vermelden, maar Fergie ontkende dit.

Maar haar platenmaatschapij zei eerder: 'Met de dalende verkopen, moet je nieuwe wegen inslaan om geld te verdienen. De truc is om het merk een deel van het nummer te laten uitmaken op zo'n manier dat het makkelijk voor de fan is te verteren in plaats van dat je het opdringt.'

Seagram's en McDonald's huurden marketingbureau
Maven Strategies in om hiphop-artiesten hun productnaam (in het geval van McDonald's de BigMac) in hun songs te laten noemen.

Countrymuziek
Country Music Television-blogger Alison Bonaguro vindt het niet zo'n schande: 'There is nothing new or targeted or marketing-savvy about these little bits of branding. It's been going on for years and seems to be totally coincidental.'

Niet vreemd, wat de hedendaagse Amerikaanse country (Tim McGraw, Faith Hill, Kenny Chesney) is al erg commercieel ingesteld.

En daar zit waarschijnlijk de scheidslijn tussen of product placement in popmuziek in artistiek opzicht wel of niet kan.

De artiesten die genoemd worden in het Wired-stuk, zoals de Pussycat Dolls, maar ook de Jonas Brothers en soortgelijke artiesten zijn nu ook niet bepaald een toonbeeld van artistieke integriteit.

Dus wat maakt het uit, zou je kunnen zeggen.

Misschien tijd voor marketeers om eens met Nederlandse artiesten om tafel te gaan zitten die niet vies zijn van een beetje commercie? Verzin zelf uw voorbeelden ;-)