Als we dan toch naar de bemensing van de bureaus kijken (bemanning lijkt eigenlijk toepasselijker!) moeten we verder kijken dan man-vrouwverhouding en etnische samenstelling. Want er is ook nog zoiets als leeftijdsdiscriminatie.
Reclame is een jongemensenvak. Dat heeft alles te maken met de veronderstelling dat reclamemensen na een bepaalde leeftijd minder creatief zijn. Kunstschilders en schrijvers werken tot hun laatste snik aan hun oeuvre, worden soms juist alleen maar interessanter. Maar dat zijn 'autonomen', en dat is iets anders dan 'ons soort mensen'.
Toch zie ik voor de seniore reclamemens een duidelijke rol weggelegd: namelijk die van voorwaardenscheppende en meewerkende voorman of voorvrouw. Juist door hun ervaring zijn deze mensen van grote waarde voor een bureau.
Sturen, coachen, reviewen, ze hebben alle bagage in huis. Op voorwaarde dat ze niet per se nog in de spotlights willen staan. Kortom; ze verruilen de spitspositie voor het trainerschap.
Ook een gemiddeld accountpersoon is jong. Vanuit de praktijk kan ik melden dat je boven de 45 geen kans meer hebt op een sollicitatiegesprek. (45... dan ben je mid-career!)
De uitzondering op deze regel kan ik me nog goed herinneren: de search voor een creatief directeur voor een Japans bureau. De Japanners hechten namelijk wél waarde aan senioriteit; wij gooien liever een hoop ervaring weg en geven een gouden handdruk op de koop toe!
Het is hoog tijd om met een zeer kritische blik te kijken naar ons aannamebeleid. Een diverser en evenwichtiger personeelsbestand zal de output van een reclamebureau vast en zeker ten goede komen.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!