ProRail bezorgt ons nog een mooie dood

Er schijnt nogal eens iemand te willen zien of het mogelijk is om net voor een rijdende trein een spoorwegovergang over te steken. Dat lukt niet altijd. In 2009 leverde dat 13 keer nogal wat stukken mens op - eens te meer het bewijs dat 13 echt een ongeluksgetal is. Ook dit jaar won de trein het al 5 maal van mensen die om een of andere reden vonden dat die spoorbomen er voor anderen waren.

Zoiets geeft een hoop overlast. Soms proberen mensen het dan ook nog eens met de auto, maar schatten ook dan de snelheid waarmee zo’n trein zich door het landschap beweegt net iets te idyllisch in. Gevolg is dat er over een paar honderd meter brokken blik en losse schoenen bij elkaar geraapt moeten worden, om nog maar niet te spreken van de ergernis op stations waar de forens te horen krijgt dat er voorlopig bussen worden ingezet. Daar wil ProRail dus graag vanaf. Daar heeft men al voldoende te stellen met vierkante wielen, gladde herfstblaadjes, merkwaardig glad, wit spul tussen de wissels en het maar niet weg te werken achterstallig onderhoud aan het spoornet. Een einde maken aan spoorwegovergangen met losse lichaamsdelen zou dan toch weer schelen op de lijst ‘Oorzaken van vertraging’.

Nu hebben de meeste overgangen al spoorbomen, er rinkelt al overal een bel en de lichten knipperen er roder dan neon in een hoerenbuurt. Ondertunnelen is de oplossing, maar ja: duur en het zou nog heel wat dode durfallen duren voor zo’n project afgerond is. Er is in Nederland tenslotte altijd wel een omwonende te vinden die liever een hoofd op de rails ziet liggen dan een tunnel eronder.

ProRail denkt echter een sublieme oplossing gevonden te hebben. Een hele Hollandse oplossing bovendien: lekker goedkoop en bij voorbaat volkomen nutteloos. ProRail, dames en heren, gaat de mensen wachten voor de treinen leren. En let goed op wat de oplossing wordt, dat is namelijk een rijmend bord.
We gaan het meemaken dat we straks de volgende regel tegenkomen: ‘Wil je blijven leven, wacht dan even’. Ja, denk daar maar eens over na straks, met je fiets in de zeikregen, voor spoorbomen die al 10 minuten dicht zijn zonder dat er een trein voorbij is gekomen. Dat is dus precies wat ProRail ervan verwacht. Een rijmende slogan werkt vrijwel altijd beter dan een niet dichterlijk geschreven boodschap, is de gedachte.

In de Volkskrant wordt onder andere het voorbeeld aangehaald van ‘Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid’. De grap is dat de schrijver van deze column ook de schrijver achter de slimme meid is geweest. Kan er nu dus iets anders komen dan louter lof voor de dichtkunst bij ProRail? Jazeker kan dat.
De slimme meid thematiek diende slechts als afrondende samenvatting voor een voorlichtende campagne. Dat de zin rijmde was echter toeval. Dat rijmen was geen doel op zich, er zijn destijds heel wat vellen met alternatieven door de typewriter gegaan, die hetzelfde uitdroegen, maar om uiteenlopende redenen minder krachtig waren. ProRail lijkt echter met opzet naar een rijmende regel gezocht te hebben in de overtuiging dat mensen die beter zullen verteren. Er wordt bovendien nogal luchtig voorbij gegaan aan het belang van plaats en functie. Bij een spoorwegovergang waarschuwen voor de dood: dat is wel even iets anders dan een pay-off voor een advertentie in de Viva en een Postbus 51 spotje op TV.

‘Wil je blijven leven, wacht dan even’ is serieus bedoeld om levens te redden. Maar persoonlijk schoot ik ervan in de lach toen ik het zag - ja, dat rijmt ook weer. Ik heb sterk het gevoel dat ik niet de enige zal zijn die er een goed humeur aan overhoudt. Dat is natuurlijk mooi meegenomen, maar of het daarmee ook brommerscholieren ervan kan weerhouden nog even snel de rails over te hobbelen, ik weet het zo net nog niet. Een bord is geen hek. Geen bord in de wereld, rijmend noch dichtend, krijgt mensen met licht gebrek aan hersencellen gezond verstand aangepraat.

Maar vooruit, probeer het. Ik zou alleen zeggen: waarom stoppen bij de spoorwegovergang? Zet het bord ook neer op alle hoge gebouwen waar je vanaf kunt springen. Hang het onder elk stoplicht in de stad. Schilder de zin aan de onderkant van elke brug. Schroef het aan de binnenkant van alle gasovens. Maak er een bumpersticker van tegen bumperklevers. Zet het in braille bij de zebrapalen. Helemaal geniaal: zet het op alle sigarettenpakjes.

U merkt, ik raak toch nog enthousiast. Wie dan toch nog niet wil luisteren, komt in ieder geval aan z'n einde met een fraai stukje poëzie op het netvlies. En dan is dat toch een mooie dood, zelfs al zit je op de neus van een Sprinter geplakt.