Het schuldgevoel van de Cannes-ganger

Het calvinisme is onuitroeibaar in Nederland. Boete doen is de norm. Geen beter moment om de verstikkende deken van Calvijn mee te maken als in de week ná het reclamefestival in Cannes, als de teruggekeerde Cannes-gangers uit de reclamewereld boete doen op LinkedIn.

Cannes zit erop. Maar eigenlijk begint de lol pas echt als de honderden Hollanders terug zijn, vervuld van schuldgevoel. LinkedIn is sinds enkele jaren hét medium om #dankbaarheid te tonen, maar vooral ook om boete te doen. Eerst zondigen, daarna op LinkedIn zeggen dat je het niet zo hebt bedoeld. Dat je er eigenlijk was om te verifiëren dat het niet meer kan in deze tijd.

Leuke mensen ontmoeten, alle nieuwe reclametrends opsnuiven, iets teveel drinken, te lang rondhangen op het terras; dat kan natuurlijk eigenlijk niet. Want ja, Cannes, het klimaat, dure hotels, vliegen, vijftigplus-mannen, de wereld gaat stuk. Het kán gewoon niet meer. Dat kon je ook niet vooraf weten, dat moest je eerst weer met eigen ogen zien.

Een voorbeeld. Een vakgenoot, ik noem z’n naam niet, had het af en toe leuk gehad, echt wel, maar eigenlijk kon het niet meer, vertelde hij openhartig op LinkedIn. Volgend jaar zou hij - zelf nog hartstikke jong - z’n plek in Cannes afstaan aan een jonger iemand.

Een andere vakgenoot die was afgereisd kon zichzelf in het veel te drukke Cannes amper verstaanbaar maken. Er vlogen namelijk helicopters rond. En hij zag dure jachten. Daar kwam hij pas in Cannes achter. Had hij het eerder geweten, dan was hij écht nooit van z’n leven gegaan.

Talloze Cannesbezoekers hebben plezier gehad, maar zitten er mee in hun maag. Het is dé spagaat van onze tijd. Denken ze. Maar het is de spagaat van een ingeramd en van generatie op generatie doorgegeven schuldgevoel.

We gaan dood. Allemaal. En het is onze eigen schuld.
Genieten is verboden.

Vakgenoot Jos Govaart, VIA-bestuurslid, kwam het de keel uit. Hij twitterde: ‘Veel reclamemensen kwamen terug uit Cannes en stellen nu dat ‘t concept misschien niet meer kan. De hypocrisie van onze branche is soms ongekend.’

Natuurlijk is het hypocrisie. Maar bovenal: het is calvinisme. Niets meer, niets minder.

Kinderen van Calvijn weten heel zeker dat de wereld kapot gaat. En ze dragen schuld. Het moet anders. Het roer moet om. Alleen moeten de anderen het roer omgooien.

De Cannesbezoekers-met-schuldgevoel geven alleen het signaal af. Zij zien waar het fout gaat. Ze zijn niet écht deelnemer in Cannes. Ze komen uit het land van duizend dominees. Zij observeren de anderen, die de wereld vervuilen, kapot maken, die zorgeloos zuipen alsof de aarde niet over een paar jaar verzwolgen is door het wassende water.

Eén ding weten we zeker: volgend jaar vliegen ze weer naar Cannes. Kijken of de anderen de boodschap eindelijk hebben begrepen. Cannes kan niet meer.