We spreken over een typisch probleem van identiteit en imago: de overheid is (in ieder geval in theorie) wel één’, maar acteert niet als zodanig. Het imago van de overheid is op hoofdlijnen wel degelijk eenduidig (ambtenaren worden niet voor niets zo eenvoudig over één kam geschoren), maar dat huidige imago kan haast zeker niet gelijk zijn aan het gewenste imago.
De vraag is of gebruik van hetzelfde lettertype (want op dat niveau wordt deze aankondiging gedaan) dit probleem structureel oplost. Bij dienstverlenende instanties en zeker bij de overheid geldt dat het imago met name wordt bepaald door de dissatisfiers. Om van de huidige identiteit naar het gewenste imago te komen zijn woorden en beelden niet genoeg. Het vraagt een gedragsverandering (van huidige naar gewenste identiteit) en een shift in het product- en dienstaanbod (wat, hoe en waar – of voor wie Kotler graag volgt, een aanpassing in de P’s). Om het in een plaat te vatten:
Een sterk merk is uniek, relevant en geloofwaardig. Op de eerste twee criteria zit het over het algemeen wel snor met moedertje Staat (of alle regels relevant zijn laat ik voor het gemak even buiten beschouwing). Het is het derde aspect waarmee geworsteld wordt: de geloofwaardigheid. En dan komen we een beetje in een kwestie van kip en ei. Moet de overheid eerst ‘met één mond’ gaan spreken om daarna ook geloofwaardig onder één beeldmerk te gaan opereren, of is het voeren van één vlag slechts een stap in het totaaltraject om een eenduidiger (positiever en geloofwaardiger) beeld van de overheid te krijgen.
Het onderwerp komt vandaag in de ministerraad. Ik ben benieuwd wat daaruit komt….
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!