E-sports kijken kun je leren

“Je gaat het pas zien als je het doorhebt”, zei Johan Cruijff eens. Dat hij daarin gelijk heeft, kwam ik deze week weer eens achter. De legendarische nummer 14 kan het zelf niet meer meemaken, maar in Nederland is er sinds kort een e-divisie. En hoewel ik het natuurlijk allang zag, duurde het even voordat ik het door had. Kijken naar e-sports wordt nu echt volkomen normaal.

Begin februari ging de e-divisie van start. Een nationale competitie op clubniveau van de beste Nederlandse e-voetballers die er zijn. Een potje FIFA op de gameconsole, maar dan in clubtenue. Je gaat het pas zien als je het door hebt, wil dus zeggen dat het even duurt voordat je als niet-gamer overziet hoe groot dit is en dat het te gemakkelijk is om e-sports af te doen als iets voor het subcultuurtje van hardcore gamers. Nee. Sport verandert in rap tempo onder jongeren.

Streamingsites

De wereldwijde omzet in de game-industrie is 20 miljoen dollar hoger dan in de muziekindustrie en daarmee is deze sector hard op weg om de filmindustrie in te halen. Alleen al de Intel Extreme Masters in Katowice in Polen trok zo’n 113.000 gamefanaten - niet in de laatste plaats dankzij een prijzenpot van liefst 5,5 miljoen dollar. In 2016 keken 135 miljoen mensen wereldwijd naar e-sports in theaters en stadions, online op streamingsites als Twitch en steeds vaker op tv. Kortom, professioneel gamen is hot.

Ik hou van voetbal en vooruit, ik hou er van zo nu en dan een potje FIFA te spelen. Maar een e-sport kijker ben ik niet. Kun je dat zomaar worden, vroeg ik me af. En zo ja, wat is daarvoor dan nodig? Ineens leek e-sport mij een onontbeerlijke ‘21 century skill’.

Ik ging te rade bij een 9-jarige gamer en e-sportkijker die bij ons woont in huis. Iemand dus die het volstrekt normaal vindt om anderen te zien gamen. Die teksten van Enzo Knol als “Ik ga de gold generator upgraden" begrijpt. Hij hielp me op weg. Samen keken we op Twitch met tienduizenden anderen live naar potjes MineCraft, Rocket League (een soort voetbal meets racen) en HeartStone. Het was bij vlagen spannend, soms grappig, maar overwegend onbegrijpelijk.

Ultieme test

E-sport kijker word je dus niet zomaar. Daar moet je wat voor doen. Allereerst: de spelregels begrijpen. Daarvoor moet je of de game zelf spelen of gespeeld hebben. Of het moet een spelletje zijn wat in de buurt komt van iets wat je wel kijkt of speelt. Terug naar FIFA dus. Ik besloot het gelijk groot aan te pakken met een klassiek vader-zoon uitje: samen naar het e-voetbal. We mochten langskomen bij de e-divisie voor deze ultieme test.

Daar namen we plaats in een ruimte waar de e-sporters één-tegen-één met elkaar de strijd aangingen. Onder leiding van een echte scheidsrechter die op een fluitje blaast bij aanvang, en een commentator die op de achtergrond door de game heen praat. Terwijl mijn zoon er meteen goed in zat, moest ik er nog even aan wennen dat Lionel Messi uitkwam voor Heracles.

We keken een paar potjes tot de favoriete FC van zoon in actie kwam. En toen gebeurde het: het werd spannend! We veerden op bij kansen, hoopten dat er gescoord werd. Dit kwam in de buurt van het echte werk. “Het is net echt, hè. Alleen gaan de spelers hier niet zo snel liggen janken”, vertelde iemand van de techniek. Weer een voordeel van e-voetbal.

Na afloop zagen we gamers gemoedelijk met elkaar kletsen. Het is voetbal zonder vuurwerk op het veld, zonder spreekkoren die je later weer aan je kinderen moet uitleggen. Het zijn sympathieke jongens die tussendoor even buiten een sigaretje roken. Die oprecht enthousiast reageren als een 9-jarige jongen vraagt om een handtekening.

Harde muziek

De e-divisie staat in de kinderschoenen. De vraag is voor hoe lang. De grote clubs hebben inmiddels al e-spelers onder contract en investeren flink. Nu.nl doet verslag van de e-divisie in de sportsectie, tussen de “echte” sportwedstrijden. Stel je voor dat Nederlandse e-sporters straks meestrijden om de internationale kampioenschappen. Ja dan, dan zou e-sports wel eens heel groot kunnen worden. Niet alleen bij jongeren.

In de auto terug bespraken we de wedstrijd. Ik vroeg wat hij ervan vond. “Leuk”. “Net zo leuk als in het echt?”, vroeg ik. “Nee, even leuk. Alleen bij een echte wedstrijd klinkt er harde muziek als er gescoord wordt.” Dat zou inderdaad de ervaring compleet maken.