De pijn van John de Mol

De fusie, of liever overname, door RTL was voorspeld. Geen ramp, de dood van Tien. Wat goed is, wordt gered (al is hun 'goed' zelden mijn goed). John de Mol zegt: 'Dit doet pijn.' Het zal zeker pijn doen. Interessante vraag is in hoeverre De Mol zelf heeft bijgedragen aan de demise van zijn zender Tien. Door zijn imagoprobleem. Hij zei daar zelf wat over in Nova gisteravond. Kundig geinterviewd door Clairy Polak en De Mol kwam heel goed over vond ik. Het verbaast mij al heel lang (ook ik heb hem wel eens geinterviewd) waarom hij altijd roept dat hij interviews haat en altijd maar denkt -of speelt- dat hij het niet goed doet. Lariekoek, al is niemand perfect en kan het altijd beter. Heeft die rare houding van De Mol hem, en dus Tien, parten gespeeld?

Ik ben daar nog niet helemaal uit, ik denk van wel. Natuurlijk heeft De Mol programmatische inschattingsfouten gemaakt, dat is niet meer dan normaal in zo'n situatie. Maar de zender had een 'poenerig imago' vanaf het begin, en dat heeft de jonge, kettingrokende miljardair niet weg kunnen poetsen, zelfs niet deels. Had wel gemoeten. Het moet mogelijk zijn, zelfs in ons kritische landje, om zo'n imago wat om te buigen, om sympathie te kweken. Voor de baas en dus voor de zender. Dat moest De Mol zelf helpen doen, met veel activiteiten in de media. Flinke klus, want niemand had om Tien/Talpa als nieuwe zender gevráágd. Het werd er gewoon ingeramd, met onvoorstelbaar veel poen.

Over zijn imagoprobleem sprak hij ook in Nova. Hij kon dat niet uitleggen. 'Want anders had ik er waarschijnlijk wel iets aan gedaan.' En toen sprak hij zichzelf tegen. Hij zou er namelijk niets aan gedaan hebben. Hij zei namelijk: 'Ik weiger pertinent om energie en tijd te steken om aan het imago te werken van iemand die achter de schermen werkt.' Is dat niet dom, vroeg Polak alert. De Mol: 'Ik zou dat niet dom willen noemen, hooguit koppig, of hardleers.'

Dat laatste is het, maar dat eerste ook. Dom. Zelden gaf hij interviews, trad hij op op bijeenkomsten. Terwijl het rapportcijfer 7 of eerder 8 gegarandeerd was. En altijd die onzekerheid en die wens 'dat dat de laatste keer was.' Misschien wordt hij geteisterd door een extreme vorm van perfectionisme. Onzekerheid? Een combinatie? Wellicht. Daar hebben meer (zeer) creatieve geesten last van. Vervelend voor De Mol, maar in dit geval ook voor veel van zijn medewerkers.

Zet je zo'n zender op zo'n poenerige manier in de markt, dan moet je bereid zijn om ergens overheen te stappen, en dat niet half, maar helemaal. Al is het maar tijdelijk. Overigens verklaart dat imago-probleem volgens mij maar een deel van het flopverhaal, maar De Mol's geworstel ermee en zijn weigering om er veel aan te doen heeft is niet onbelangrijk geweest.

Ik ben natuurlijk heel benieuwd naar uw mening over die imagokwestie, als vakgenoot in de communicatie.