Door Ingrid van Frankenhuyzen
Zodra de notabelen onder ons - politici, koninklijk huis, ceo’s - echte mensen van vlees en bloed blijken te zijn, ontstaat er een soort kortsluiting in ons hoofd. Vooral als ze ons teleurstellen.
Het onkreukbare en gepolijste beeld dat ze meestal zelf hebben gecreëerd, de verwachtingen van aanzien die ze hebben hoog te houden; als mediaconsumenten hebben we hun deugden ingeprent gekregen. Het gaat mis als de grens tussen persoonlijk en privé wordt overschreden.
Dus als de Finse premier Sanna Marin aan het dansen en twirlen is, Wopke Hoekstra in een Superdry-shirt vergadert over landsbelangen of Angela Merkel over een diep decolleté blijkt te beschikken, vallen ze uit hun rol en functie.
Soms is die grens duidelijk: de Hongaarse politicus József Szájer ontsnapte al klauterend via een regenpijp uit een Brusselse homobar tijdens een seksfeest, terwijl hij en public tegen homorechten streed. Hij moest aftreden want de kloof tussen functie en privéleven was niet te overbruggen.
Opgezwollen ego, opgewonden selfies
Op social media worden over dat soort zaken genadeloos leuke grappen gemaakt. Hetzelfde geldt voor de Amerikaanse politicus Anthony Wiener die allemaal selfies in opgewonden toestand naar zijn maîtresse stuurde via de verkeerde ‘openbare’ knop van Twitter; het begin van zijn val. Functie en privé-leven zijn dan onverenigbaar.
Lastiger voor het publiek wordt het als de grens tussen rol en privé minder helder is en het gaat om de driehoek: rol, persoonlijk en privé. Toen Angela Merkel ooit een diep uitgesneden jurk met indrukwekkend decolleté droeg bij de opera, werd ons beeld van de inhoudelijk politicus zonder fysiek lichaam, aan diggelen geslagen.
De foto werd wereldberoemd want het bewijs was geleverd: Angela Merkel bleek een vrouw van vlees en bloed te zijn. De meeste mensen reageerden op de foto met ‘dat wil ik helemaal niet weten’ terwijl de beroemdheden en wannabees in Hollywood ongeveer in negligé over de catwalk lopen om te laten zien hoeveel fysiek talent ze hebben voor niet-eten of de mannelijke variant: de sportschool.
Man-boops
Mark Rutte weet als geen ander waar de grens tussen persoonlijk en privé ligt. Tijdens de persconferentie over de corona-lockdowns, voegde hij steevast iets persoonlijks toe. Hij baalde er ook van dat ie niet naar de sportschool kon. Persoonlijk maar niet privé.
In zijn nu weer viral gaande dansfilmpje op een school, ging hij net wel over de grens. Hij benoemde het ook meteen toen hij zei: ‘Dit gaat rare beelden opleveren’. Zijn menselijkheid en persoonlijkheid namen het in zijn enthousiasme over van zijn rol.
Dat is in deze situatie op zich niet erg want hij was aaibaar persoonlijk maar wat er net privé aan is, is dat hij een soort dad dance doet en dan blijken premiers als Boris Johnson en Theresa May ook wel eens te dansen, als ware papa’s. Het levert humor en memes op.
Dat Rutte ook over man boobs beschikt zoals blijkt uit de bekende ‘Superdry’-foto, is denk ik iets dat Rutte zelf niet doorhad maar ook hier geldt: too much information. Te privé. Precies zoals wethouders die zich in zwembroek laten interviewen….
Moraalridders en politieke tegenstanders
Dat de Finse premier ons zo bezig houdt komt doordat we net wat ‘too much information’ te zien krijgen. De grens van wat mensen in hun hoofd aankunnen wordt geschonden. Ze danst verleidelijk als een Instagrammende en Tiktokkende tiener èn hangend aan een andere man… dingen die vragen oproepen voor moraalridders en opgetogen politieke tegenstanders.
Had Marin een designer avondjurk aangehad en had ze een foxtrot geschuifeld, dan hadden we het amusant gevonden en haar gecomplimenteerd als best dansende premier van de wereld.
Dat er met dubbele maten gemeten wordt ten aanzien van vrouwen speelt zeker een rol maar Marin maakt in mijn ogen een cruciale fout: op de vraag van een journalist of er op het feest ook (strafbare) drugs zijn gebruikt, zegt ze dat ze dat niet weet.
Een klassieke overvalvraag en het antwoord roept vragen op waardoor ze zich genoodzaakt voelt om zelf de drugstest af te laten nemen. Hier gaat het wringen tussen rol, persoonlijk en privé. Een situatie waarin je niet wil laten manoeuvreren.
Het grote verraad
Het is niet makkelijk om als politicus of hoogwaardigheidsbekleder de grens tussen persoonlijk en privé te bewaken. Vandaar de vele mediatrainingen die je nodig hebt om een evenwicht zien te vinden tussen mens en zaak.
Het grote verraad voor Sanna Marin ligt in haar vriendschappen: wie zet in hemelsnaam dit soort beelden online? Kun je je eigen vrienden nog vertrouwen als je een publiek figuur bent? Ben je altijd je rol/functie of kun je pas na je pensioen weer een persoonlijk mens met een privéleven worden?
Ingrid van Frankenhuyzen is reputatie-expert en eigenaar van Communisenso
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!