Rich kids voor de armen

Bizar. Voor de deur van ons ‘hippe’ bureau aan de Korte Prinsengracht kan je elke ochtend om half negen de zwervers zien eten uit de afvalcontainer van Albert Heijn. Dat voelt ongemakkelijk. Maar nog nooit is er iemand van ons kantoor (ik ook niet) naar buiten gelopen met een gezellig kopje koffie. Of met een overgebleven broodje Mozarella. Hooguit als er een fiets gepikt wordt. Dan komen we wel naar buiten. Met drie man tegelijk.

Helaas hebben we niet meer de rechten op de originele afbeelding
adformatie

Vorige week stond ik, 9000 km verderop, in Taluca Mexico een huisje te bouwen voor Rosiita, Julio en hun kids Cezar en Alexandro… een dakloze familie met 2 kids in de krottenwijk. Ik hielp samen met studenten van de Zuid Amerikaanse organisatie mee aan een van de huisvestigingsprojecten. Daar heb ik wat van opgestoken.

Deze studenten behoren tot de 2% elite van de Mexicaanse maatschappij. Welstandig, hoog opgeleid en opgegroeid in een totaal gesegregeerde maatschappij. Wie rijk is in Mexico hoeft nooit oog in oog te staan met de armoede. Het zijn 2 werelden die elkaar zelden raken. Maar toch staan ze daar in de modder. Waarom?

Paarse broek
Is ‘hulp en zorg’ in Nederland het domein van geitenwollen sokken en paarse broeken. In Mexico is het 180° anders. ‘Techo’ staat voor absolute ’hipness’. Wie met ‘Techo’ bouwt, stapt uit de sleetse comfort zone van de stap-drink-fiesta routine. Elk weekend wordt er gebouwd in groepen van 50 studenten of meer. Samen met de toekomstige bewoners en hun kinderen.

Het succes is ongekend. Het ‘Techo’ plan slaat aan in heel Zuid-Amerika. Inmiddels hebben meer dan 400.000 studenten meegebouwd. Studenten van 120 universiteiten waren hierbij betrokken. En in 12 landen werden meer dan 80.000 huisjes gerealiseerd. Hun adagium is: ‘Een Zuid-Amerika zonder armoede is mogelijk, en wij gaan het verschil maken.’ De gemiddelde leeftijd van de bouwclub is 23 jaar.

De organisatie is inmiddels bekroond door de UNHCR, het Clinton Initiative
Ook vanwege hun briljante 2de fase aanpak, waarbij de vrijwilligers elke week blijven terugkomen en helpen.

Bij ‘Techo’ is ontwikkelingshulp geen linkse hobby. Maar een positieve keuze van de ‘happy few’ die straks de dienst mogen gaan uitmaken. Daar heeft niemand het over een gloeiende plaat. Maar over de geschiedenis die ze zelf kunnen schrijven.

‘Techo para mi Pais’ doet iets wat in Nederland heel moeilijk is: ‘Mensen raken en mobiliseren’. Zodat ze het gevoel hervinden, dat ze het verschil kunnen maken, hoe klein dan ook. Als dat de rol is van 'Marketing', dan ligt hier een mooie uitdaging. Maar dan moeten we wel ons Hollandse cynisme, relativisme en oogkleptisme aan de stoeprand durven zetten. Dat wordt nog een hele opgave, al zeg ik het zelf.

‘Un techo Para mi Pais Mexico’ werkt nauw samen met de Nederlandse .

Plaats als eerste een reactie

Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!

Word lid van Adformatie → Login →
Advertentie