Deze week is Darla van Hoorn, Senior Officer Media Relations Europe Rainforest Alliance, curator van Random Pic(k) Of The Day For A Week.
Van Hoorn over haar week: 'De wereld is grenzeloos. Het doet ons kopje-onder gaan in prikkels, complexe statistieken en fake news. Beurtelings verspreiden survival mechanismes zoals angst, schuld en onbegrip zich nog sneller dan het virus. Daar waar op het hoogste niveau wordt afgewogen landsgrenzen dicht te gooien, moeten wij dat doen op persoonlijk vlak. Laten we deze week proberen ons media-dieet te managen, vooruit te kijken en silver linings - zoals saamhorigheid en hartverwarmende initiatieven - te zien in ons "huisarrest". Want onze onrust, tjokvolle agenda’s en de tijd naar binnen schrokken deed nooit veel goeds… Vanuit deze gedachten en gevoelens heb ik mijn week samengesteld.'
Hier haar 5 bijdragen:
Op media-dieet
1. 'De mens is een beest, zeiden de koningen. Een zondaar, zeiden priesters. Een egoïst, zeiden boekhouders. Al eeuwen is de Westerse cultuur doordrongen van het geloof in de verdorvenheid van de mens. “Maar wat als we het al die tijd mis hadden?”, zegt Rutger Bregman in zijn boek De Meeste Mensen Deugen. Hoewel er in de krochten van de menselijke ziel wel degelijk grimmige kanten huizen (denk: Trump die het vaccin probeert te kapen of het collectief hamsteren van pakken wc-papier) doet zijn optimistische mensbeeld in deze bizarre dagen goede dienst als tegengif. Het perfecte boek om het thuisblijven mee door te komen. Doe er je voordeel mee.'
Een cult-meesterwerk
2. De thematiek, het niveau van detail en de zwarte humor maken ‘m af
'Once a kid, always a kid; ik hou van animaties. En vooral die van Adam Elliott. Zijn short film “Mary & Max” is een cult-meesterwerk. Een verhaal over een vriendschap tussen twee hele onwaarschijnlijke penvrienden, geboetseerd in klei: Mary Daisy Dinkle, een eenzaam achtjarig meisje uit de buitenwijken van Melbourne, wiens moeder alcoholiste is en wiens vader in een fabriek de touwtjes aan theezakjes vastknoopt en in zijn vrije tijd dieren opzet. En Max Jerry Horowitz, een 44-jarige Joodse man met Asperger syndroom, die mensenschuw is, maar desondanks in de never ending chaos van New York City woont. De thematiek, het niveau van detail en de zwarte humor maken ‘m af. Autisme, psychiatrie, waar baby’s vandaan komen, kleptomanie, seksuele verschillen… alles komt aan bod.
Bekijk hieronder een fantastisch fragment.'
3. Mijn vrienden noemen me een alien
'Mijn vrienden noemen me een alien. “Soms kom je quirky uit de bocht, alsof je even op een andere frequentie leeft.” Mogelijk verklaart dat mijn liefde voor Space Age design. De Franse fotograaf Frédéric Chaubin legde in het oog springende bouwkunst uit het post-Sputnik tijdperk in de voormalige Sovjet-Unie vast. Architecten in die tijd, zoals in meer autoritaire regimes, verloren veelal hun creatieve vrijheid. Architectuur werd weggerukt uit de sfeer van de kunsten en onderworpen aan esthetische censuur. Gebouwen moesten vooral imposant zijn - en macht, dominantie en ideologische helderheid uitdrukken. De speelsheid en diversiteit van de bouwsels in dit boek (uit de periode 1970-1990) bevestigen dat de avant-garde weer opbloeide en het einde van de Sovjet-Unie nabij was.'
4. Mijn plek van eureka-momenten
'Kunnen we überhaupt spreken van "de natuur" en ons buiten dat begrip plaatsen, als wij er eigenlijk onderdeel van zijn? De Britse filosoof-profeet Timothy Morton (lees-/volgtip) heeft hier interessante en tegendraadse gedachten over. Maar zet je schrap - zijn boeken zijn geen makkelijk te verteren kost. In een poging meer in tune te zijn met de natuur, heb ik me vorig jaar gewaagd aan het moestuinieren. Daar vang ik een moment van verstilling, voordat ik weer opga in de hectiek van de stad. Het is ook mijn plek van eureka-momenten. Waar het eens niet draait om het eindresultaat (de oogst), maar de weg ernaar toe. En als ik even pauzeer, tuur ik naar de wolken om te kijken of ik gezichten van dieren of andere herkenbare patronen zie.'
En een kijktip.
5. Ik noem het: mind blowing
'“The play button is a teleportation device”, zegt een kalme stem door je koptelefoon, "that allows you to enter another world while physically staying where you are." De 28-jarige George Mpanga, alias George the Poet, maakt de podcast [Have You Heard George's Podcast] zoals we ‘m kennen old school. Wat je dan ook denkt over deze podcast voordat je ernaar hebt geluisterd, in alle waarschijnlijkheid komt het er niet eens bij in de buurt. Zijn ritmische Britse woordenwaterval navigeert je door een experimentele mix van spoken word, opgenomen telefoongesprekken met een vriendin, vox pop-interviews, fragmenten uit een discotheek in Kampala (Oeganda) en notoire film-soundtracks. Terwijl hij switcht tussen memoires, reportage stijl en fictie behandelt hij zaken als de geschiedenis van African-American muziek, moderne slavenhandel, segregatie in scholen, de stress van het artiest-zijn en writer’s block. “Street en book smart”, noemt hij het zelf. Ik noem het: mind blowing. Deze man verdient meer erkenning, ook buiten de UK.'
Komende week is Sandra Soskic, voormalig CEO van DDB Amsterdam en op het moment bezig met '2 early start-ups' in Californië, curator van #PPOTDFAW.
*) Sinds 2018 vraagt Nils Adriaans mensen uit het vak om een week lang curator te van zijn Random Pic(k) Of The Day For A Week: ‘Iedere dag plaats ik dan een door haar of hem gekozen visual, plus een korte toelichting op mijn Facebook-pagina.’ Sinds afgelopen jaar bundelt hij de bijdragen van zijn curatoren op vrijdag op Adformatie.nl.
