Jong idealisme

Je voelt je jong tot het tegendeel bewezen wordt. Bij mij lag het kantelpunt ergens in 2007. Op het symposium van de Veerstichting deed nrc.next hoofdredacteur in spe Rob Wijnberg verslag van leefstijl en idealisme onder jongeren. Een leefstijl met weinig lezen, veel TV – maar vooral geen Journaal. Poeh, daar schrok ik van. Ik was een illusie armer, want paste naadloos in het plaatje dat Wijnberg neerzette van 55+. Maar erger nog: ik vroeg me serieus af hoe het moest met de jeugd van tegenwoordig. Waar is hun betrokkenheid? Hoe kunnen we hen aanzetten tot actie, als we ze er al van kunnen overtuigen dat de wereld gered moet worden?

Wijnberg, toen 25, beschreef ‘de realiteitszin van een generatie die niet verloren wil gaan in een mediacratie waarin de postmoderne jongeling non-stop gebombardeerd wordt met andermans ellende zonder dat iemand hem vertelt hoe hij met die informatie om moet gaan’ en stelde dat de jeugd geen idealen heeft en niet gelooft in een betere wereld. Toch legt hij in interviews over zijn aankomend hoofdredacteurschap van nrc.next de nodige ambities neer voor de krant. Gelukkig maar. Want zo kras is het nog niet gesteld met de jeugd van tegenwoordig. Het nieuws moet anders. Traditionele media vormen slechts één van de bronnen. De impulsen zijn diverser. Maar real-time informatievoorziening maakt dat verandering veel sneller kan gaan. Mits de impuls positief en de vraag concreet is.

‘Maakt mijn bijdrage nou werkelijk uit?’ De overvloed aan groot en kleiner leed leidt in toenemende mate tot verlamming. Tenzij deze gekoppeld wordt aan een duidelijke call-for-action: laagdrempelig en concreet. Zo staan de zaken. Dit kun jij doen. En wat blijkt? ‘Boeiuh’ gaat om wat werkelijk boeit. Daarachter gaat een veel grotere actiebereidheid schuil dan achter die conventionele wereldnieuwskenners. Wat is het waard om te weten waar het in de wereld brandt, als je niet in staat bent om je vermogen om verschil te maken aan te spreken?

‘De pragmatisch idealisten’, zoals deze generatie jongere volwassenen ook wel wordt genoemd, willen graag een duidelijke bijdrage leveren. Ze worden niet gedreven door tranentrekkende campagnes, maar worden juist bewogen door de tegenpool van het oude uitzichtloze cliché: een nieuw, actief en hoopvol beeld. Steeds meer organisaties versterken dit positieve denken door de aandacht te vestigen op wat er wel is.

Zo zet Globalicious zich in voor meer bekendheid voor de Millenniumdoelstellingen. De organisatie besteed aandacht aan alle goede dingen die rond de acht thema’s te melden zijn en maakt campagnes met handvatten waarmee een ieder op eigen initiatief aan de slag kan gaan. Een mooi voorbeeld hiervan is de campagne rond Mysteryland. De duurzame missie van het oudste Dance Festival van Nederland, wordt door ID&T, Globalicious en Treemagotchi veel breder neergezet dan het feestgedruis op 28 augustus. Fans met of zonder kaart (het festival is reeds uitverkocht) worden al maanden van tevoren meegenomen op een duurzame missie die start bij het planten van een digitale Treemagotchi boom. Je verzorgt je boom door online goede daden te doen. Treemagotchi maakt idealisme daarmee heel concreet en brengt deelnemers op nieuwe ideeën met dezelfde lichtvoetigheid die Mysteryland zo kenmerkt. Mijn favoriet dus, met op nummer twee de illegale tuinkabouterstraatrace, die zo razend geheim is dat die naast zijn idealistische Treemagotchi-familie ook zeker publiciteit verdient.

Deze wijze van activisme - positief, betrokken en persoonlijk te concretiseren - daar kunnen de traditionele non-profitorganisaties een puntje aan zuigen. En de traditionele profitorganisaties trouwens ook. Want wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Rest mij alleen de vraag of alleen de jongere generatie het beu is om gedicteerd in plaats van gemotiveerd te worden…

Emilie van Rappard