Kartel-steden
Cali en Medellin zijn de tweede en derde stad van het land. En hier vooral bekend om de drugs-kartels die met name in de jaren tachtig en negentig bloeiden. Tegenwoordig is het er stukken rustiger en ademen beide steden een plezierige atmosfeer, maar het slechte imago blijft. Het waren de twee steden waar we onze laatste twee trainingen gaven.
Opvallend: het kennisniveau van de deelnemers in Cali en Medellin lag hoger dan in Bucaramanga en Barranquilla. Hier troffen we bijvoorbeeld mensen aan die voor hotels of andere organisaties werkten die wél hoog in zoekmachines scoorden en die wél hun webstatistieken (Google Analytics) kenden. We behandelden de zelfde stof als eerder, maar hadden soms wat andere discussies. Daardoor bleef het geven van wéér dezelfde training ook voor de derde en vierde toch erg leuk.
Nieuwe tieten
Nog meer dan in onze eerste week werden we hier geconfronteerd met ‘de maakbaarheid’ van - met name - de vrouw: door ‘healthcare’-centra als deelnemers aan de trainingen, door vrouwen in de hotellobby die met een adviseur in een plaatjesboek een nieuwe neus aan het uitzoeken zijn en door de enorme hoeveelheid neptieten (excusez le mot) die als ballonnen zij aan zij over straat zweven, direct gevolgd door de eigenaresse ervan.
De cultuur van borstvergrotingen en andere lichaamscorrecties stamt uit de narco-hoogtijdagen, een tijd waar men nieuw verworven rijkdom op deze manier kon tonen. Fatsoenlijk als ik ben toon ik hier geen gefotografeerde decolletés, maar een illustratie die het verhaal uitstekend vertelt.
Deze plastische chirurgie is overigens wel een serieuze factor om ‘toeristen’ uit omliggende landen en de VS te trekken, want er is veel aanbod en de prijzen zijn laag. En er is, zo hebben we gezien, inmiddels echt veel ervaring.
Oude helden
Op marketinggebied viel verder op dat er vaak terug wordt gegrepen op oude helden. De voetballiefhebbers kennen ‘de witte Gullit’ nog wel: Carlos Valderrama. Hij is nog veelvuldig te zien als souvenir, als landssymbool en in reclames.
En natuurlijk is er de invloed van McDonald’s. Slechts een aantal echte McDonald’s gezien, maar die naam is blijkbaar bekend genoeg om er op te variëren.
Opvallend vond ik ook het condoom als symbool voor gegevensbeveiliging. Deels omdat het een onconventioneel beeld oplevert, deels omdat die bescherming toch altijd tijdelijk en niet volledig betrouwbaar is. Maar deels ook omdat het condoom het symbool was waarmee Ingrid Betancourt in 1994 landelijke politieke bekendheid kreeg. Ze deelde toen condooms op straat uit om aan te tonen dat de corruptie die ze wilde bestrijden een vergelijkbare epidemie was als aids.
Landenmarketing met passie en risico’s
De campagne om Colombia als een serieus, veilig en kansrijk land op de wereldkaart te zetten bestaat uit twee lagen. De eerste, overkoepelende slogan is ‘Colombia es passion’, die als het ware als een pay-off voor Colombia wordt ingezet. Daarbij kun je je overigens afvragen of een land met passie nu wel de ideale plek is om met je bedrijf of fabriek te investeren. Als het woord al niet aan sex doet denken dan misschien toch wel aan opvliegerigheid.
Als tweede laag zijn voor diverse deelgebieden specifieke campagnes ontwikkeld. Voor toerisme is dat ‘Colombia, el riesgo es que te quieras quedar’, ofwel ‘Colombia, het risico is dat je wilt blijven’. Voor een land dat met een slechte imago worstelt moet je je afvragen of een verwijzing naar risico’s wel een goed idee is. En willen blijven is volgens mij ook niet iets waar toeristen per se naar uitkijken. Of deze slogan nu toeristen gaat overtuigen naar Colombia te komen is dus maar zeer de vraag.
Toch heeft het land veel te bieden, veel meer dan ik voor mijn bezoek had gedacht. Caribische kust, Atlantische kust, eilandjes, surfspots, walvissen, duiken, extreme sports, bergen (Andesuitlopers), oerwoud (Amazonegebied), steden met prettig klimaat en vooral die fantastische sfeer van Zuid-Amerika.
Van verleden naar toekomst
Het land kent ook een paar menselijke exportproducten, bekendheden waar men erg trots op is. Tegenwoordig is dat Shakira, maar daarnaast natuurlijk ook de oudjes iconen Gabriel Garcia Marquez en Fernando Botero. Garcia Marquez gaf in het boek ‘Ontvoeringsbericht’ een inkijkje in de maffiose praktijken van het Escobar-kartel. Botero komt uit Medellin en heeft daar een eigen museum en een park met enorme beelden van zijn hand. Een van die beelden, El Pajaro, de vogel werd in 1995 opgeblazen met dodelijke slachtoffers als gevolg. Naast de ontplofte vogel staat nu een nieuw exemplaar: El Pajaro del Paz, de vredesvogel (al moest ik denken aan de twittervogel, maar dat zal wel aan mij liggen).
In de kunst en de cultuur kom je het geweld dus gewoon nog tegen, er zijn ook geluiden dat er gewerkt wordt aan een museum over Pablo Escobar. Het negatieve verleden (en deels ook nog wel het heden) moet je niet negeren, maar om het land goed te kunnen vermarkten moet vooral ook vooruit worden gekeken. De potentie is er.
In onderstaande filmpje wordt een droom geschetst van Colombia in 2025. Haast onvoorstelbaar dat het ooit zo zal zijn, maar aan de andere kant: waarom ook niet. Ik gun het het land. We hebben in twee weken met veel plezier aan zo’n 160 mensen in de toeristensector een tweedaagse training gegeven over diverse aspecten van e-business. Hopelijk heeft het iets bijgedragen aan het realiseren van die droom.
(*) Achtergrond
Ons werk deden we als vertegenwoordiger van het CBI, een onderdeel van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Het CBI wil ontwikkelingslanden stimuleren in economische ontwikkeling door kennisoverdracht en (management)ondersteuning aan kleine en middelgrote ondernemingen en aan brancheorganisaties. Het doel is meer export naar Europa. Wij, Jorn Moraal en ikzelf, waren in Colombia omdat Lectric trainers levert voor internetgerelateerde trainingen. In Nederland geven we beiden regelmatig trainingen voor Lectric. In Colombia gaven we een serie tweedaagse trainingen ‘E-business’ aan bedrijven in de reisbranche.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!