Journalist Susanne van Nierop trapt af:
‘De eerste keer Cannes is denk ik sowieso het leukst. In alles; de shortlist, de Saatchi-showreel, de rode lopers, de borrels, de feesten, het vuurwerk. Mijn eerste keer Cannes was in 2002 en ik zag Nike ‘Tag’ de Grand Prix in Film winnen. Nog steeds aanstekelijk goed. Maar het is moeilijk kiezen dus ik noem er nog twee. De Grand Prix voor DDB & Tribal voor ‘Carousel’ was natuurlijk legendarisch en Honda ‘Grrr’ (2008) kan ik ook nog steeds woordelijk meezingen.'
Nike:
Philips Carousel:
Honda:
Welke ontmoeting maakte het meeste indruk?
‘Die met een in Nederland wonende Engelse regisseur die ’s avonds laat in tranen over de Croisette liep. Hij was net terug gekomen van een reis door India en het contrast met extatische feesten en bacchanalia in Cannes was veel te groot om mentaal te kunnen overbruggen. Dat was voordat iedereen ‘creativity can change the world’ riep. Anders had ik dat wel gezegd natuurlijk. Ik kwam niet veel verder dan een aai over zijn bol en een taxi voor hem regelen. Wat natuurlijk niet lukte, want het is Cannes en daar rijden ook tijdens een festivalweek maar een stuk of vijf taxi’s rond.’
Waar gáát Cannes (niet) over?
‘Ik ben altijd aan het werk geweest in Cannes, dus weet niet goed hoe het is als je geen toegang tot het Palais hebt en geen werk of sprekers kunt zien. Dit jaar ga ik voor het eerst als freelancer samen met een aantal leden van The Freeforce. Ik kan het niet laten om ook te werken en mag dagelijks een column voor Het Parool schrijven.’
‘Cannes draait wat mij betreft altijd om het creatieve werk en de mensen die het gemaakt hebben. Dat is wat de hele wereld daar samenbrengt. Ik begrijp dat mensen ook zonder pas gaan: het is de allerbeste plek om te netwerken. Met de zon in je gezicht en een roseetje in de hand is contact snel gelegd. En dat gaat ook door als de zon ondergaat. Work hard, play hard.’
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!