Ik ben, naast een enorme fan van het internet, ook nog steeds een fan van de papieren krant. Met elke dag twee betaalde kranten op mijn deurmat, laat ik zien dat ik ook nog een papieren hart heb. Regelmatig wordt mij gevraagd of ik denk dat kranten nog zullen bestaan over een aantal jaren. Meestal gaat de discussie over de vraag of mensen de behoefte houden om vanaf papier te lezen. Maar ik denk dat een andere vraag veel relevanter is, is er de komende jaren nog een exploitatiemodel rondom de krant? Want dat is nog belangrijker, als we willen weten of kranten zullen blijven bestaan.
Ik krijg hierbij steeds meer het idee dat veel betaalde kranten de buurtkruidenier van de 21e eeuw aan het worden zijn. Ofwel veel mensen vinden de buurtkruidenier sympathiek, maar als het er op aankomt gaan we liever naar de grote supermarkt. Verdwijnt er een buurtkruidenier dan spreekt iedereen schande voor het verdwijnen van de kruidenier, ook vanwege de sociale functie in de buurt, maar uiteindelijk zijn het de consumenten die zelf het doodvonnis tekenen door gewoonweg de kruidenier niet te steunen.
De afgelopen weken zijn (betaalde en onbetaalde) kranten regelmatig in het nieuws en de berichten stemmen mij tot nadenken. Even wat zaken op een rijtje.
Uit mijn papieren Volkskrant van 17 april: Lauren Rich Fine, analist van zakenbank Merill Lynch, is recentelijk na 19 jaar gestopt met het volgen van de krantenbranche in de VS. En er volgen steeds meer analisten die stoppen met het volgen van de krantenbedrijven. John Morton ook een analist is na 30 jaar gestopt met zijn nieuwsbrief over de branche omdat "mijn lezers het slechte nieuws helemaal zat zijn". Symbolisch gezien zijn dit erg slecht signalen. Genegeerd worden door de financiele wereld is niet direct de doodsteek (nieuwe media overkwam hetzelfde na 2001), maar maakt het leven er voor een bepaalde industrie niet eenvoudiger op. Wel een stap dichter bij de financiele problemen.
En kranteneigenaren die vol trots roepen dat er momenteel juist veel investeerders in kranten willen investeren, sluiten hun ogen voor de waarheid. De nieuwe investeerders investeren op een manier dat de krant haar eigen overname moet financieren. Ze gaan voor de korte termijn. Wat na afloop achterblijft is een enorme schuld, vraagt het de mensen van PCM en ze leggen het je uit. En dan die andere investeerder; de adverteerder. HIj weet je steeds moeilijker te vinden. En de lezer, daar draait het toch eigenlijk om, hoe zit het daar eigenlijk mee?
De betaalde lezer dat ben ik. En ik merk dat ik mezelf steeds vaker tegenover mensen moet verdedigen dat ik nog betaal voor (oud) nieuws. Daarnaast is de krant een medium dat je een schuldgevoel geeft. Als je een paar dagen achterloopt met het grondig lezen van de krant, groeit elke dag de stapel oud papier, waarbij ik me afvraag waarom ik eigenlijk een abonnement heb op die kranten.
Om nog maar te zwijgen van de manier waarop sommige uitgevers hun laatste klanten op allerlei manieren proberen dwars te liggen. Ik dwaal af, maar kan het niet nalaten mijn ervaring als "kranten klant" te melden. Vanochtend waren mijn twee betaalde kranten om 8.30 nog niet bezorgd. Ook al worden de Volkskrant en NRC Next door dezelfde bezorger door mijn brievenbus geschoven en ook al is het 1 bedrijf, ik moest 2 verschillende nummers bellen i.v.m. met de nabezorging. Nadat ik via een robot mijn Volkskrant had veilig gesteld, belde ik NRC Next. Daar kreeg ik een dame van vlees en bloed aan de lijn.
Ze vertelde me doodleuk dat NRC Next niet doet aan nabezorging en dat ik naar mijn krant kon fluiten. Ofwel ik heb betaald als lezer, de krant levert een wanprestatie, maar krijg er niets voor terug. Je moet maar durven in deze tijd.
Lef hebben ze in iedergeval wel daar bij het NRC! Wellicht is er bij NRC verwarring tussen gratis kranten gratis klanten? De buurtkruidenier vond ik nog sympathiek, maar de betaalde krant begin ik steeds minder aardig te vinden.
Terug naar krantenuitgevers. Ik denk dat er simpelweg twee soorten uitgevers overblijven. Zij die de consument kunnen overtuigen van hun betaalde meerwaarde, deze groep kan het zich ook permiteren om kosten te maken. De andere groep geeft haar content gratis, maar zorgt dat de kosten laag blijven. De meeste uitgevers zitten precies in het midden, wel de kosten, maar niet duidelijk kunnen maken waarom mensen zouden moeten betalen.
Terug naar de buurtkruidenier. Sommige ondernemers wisten zichzelf te transformeren. De echte ondernemers zagen dat er ook een groep consumenten was, die wel wilden betalen voor allerlei zaken. Loop over de steeds populairder wordende boerenmarkten en je ziet ondernemers die AH wel weten te overleven. Loop over dezelfde markt en je ziet dat er consumenten zijn die wel willen betalen voor een speciale boerenkaas. Als consument gun je het ook die ondernemers, ze verdienen het.
Ik ben benieuwd welke kranten de uitstervende buurtkruideniers zijn en welke kranten zich zullen ontpoppen
tot kruidenier, slager of kaasboer nieuwe stijl, we zullen zien. Ik weet wel dat ik de huidige kaasboer en de slager in mijn buurt graag steun en hen hun handel gun, Zij geven mij extra service en ik betaal daar graag wat extra voor. Ze laten zien dat ze wel degelijk kunnen overleven in het tijdperk van de supermarkt. En ik ben gelukkig niet de enige die zo denkt.
Mijn NRC Next, heeft waarschijnlijk zo veel geloof in de toekomst dat ze mijn steun eigenlijk niet nodig hebben. Want ik betaal wel, maar krijg geen service. Ja die categorie buurtkruideniers mag van mij met alle plezier uitsterven....
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!