Tekst: Robert Jan Heying
We weten dat een merknaam voldoende onderscheidend vermogen moet hebben om zowel communicatief als merkenrechtelijke te kunnen claimen.
Er zijn strategische redenen, meestal overheids-, om het merkenrecht in specifieke gevallen als het ware even links te laten liggen en voorrang te geven aan een naam met een directe en onmiddellijk herkenbare betekenis. NL-alert, is er zo een. Beschrijvend, en in die zin waarschijnlijk merkenrechtelijk zwak, maar ik zou ondernemers toch willen afraden NL-alert voor eigen doeleinden in te zetten.
Die factor onderscheidend vermogen kan in sommige landen ronduit gevaarlijk zijn. Zeker als het om een naam gaat voor een politieke partij.
In Turkije bijvoorbeeld. President Erdogan en consorten zijn zo fel op het ‘beschermen van de democratie’ (meesterlijk staaltje politieke retoriek trouwens) dat elke niet-regeringspartij toch op een vervelende manier in de gaten gehouden kan worden, en dat in de regel ook daadwerkelijk wordt.
In de NRC van 16 november jl. stond een artikel van de hand van correspondent Toon Beemsterboer, ‘Vier vingers omhoog en veel Turken zijn blij’.
In dit stuk vertelt hij over het electorale belang van de juiste naam, logo en partijsymbolen. De president begroet zijn aanhang met vier opgestoken vingers, een symbool met een voor de aanhang belangrijke en sprekende betekenis, zoals de Grijze Wolven ook hun manier van groeten hebben, waaraan een door de voor- en tegenstanders al even groot gewicht wordt gehangen.
Beemsterboer betoogt, dat ‘een krachtig symbool op een directere manier overdraagt waar een partij voor staat dan een partijprogramma’.
En dan de naam. Beemsterboer beschrijft de introductie van de nieuwe partij van de nationalistische politica Meral Aksener: IYI Parti, dat ‘goede partij’ betekent.
Het onderscheidend vermogen wordt in dit geval niet alleen bepaald door het woord, maar vooral door de betekenis ervan, uiteraard in relatie tot een andere naam, te weten de AK Parti van Erdogan.
AK staat voor ‘wit, schoon’, waarmee Erdogan zich ooit afzette tegen de toentertijd corrupte gevestigde partijen, terwijl IYI zich juist afzet tegen de autoritaire koers van Erdogan. De geschiedenis herhaalt zich. Overal, dus ook in Turkije.
In ons land zijn er eigenlijk maar een paar echt onderscheidende namen voor politieke partijen te vinden.
DENK en Artikel1, of Bij1, hoewel ook de vervanger van Artikel1 op enkele praktische bezwaren leek te stuiten.
Wat je ook mag vinden van de ideeën waar deze partijen voor staan, de leiders hebben wel goed nagedacht over welke boodschap de naam moest uitdragen.
Met christelijk, democratisch, socialistisch, vrijheid, communistisch en dergelijke, kom je tegenwoordig niet heel ver meer, want die begrippen zijn onderhand in de ogen van het electoraat verwaterd. Maar DENK en Artikel1/Bij1, maken wel de tongen los, en zijn in zekere zin ook taakstellend.
Niet alleen door de betekenis, maar ook door het ‘anders’ zijn dan te doen gebruikelijk. Opvallen verplicht.
In die zin kunnen we nog wat leren van de Turkse politici: de naam van de partij moet wel echt een uitspraak doen. Want anders zeg je niks. Onderscheid is en blijft van wezenlijk belang. Hoe dan ook.
Plaats als eerste een reactie
Ook een reactie plaatsen? Word lid van Adformatie!