‘NAM vraagt lezers om het ultieme PR-advies’, kopte Communicatieonline onlangs. Aanleiding was het interview met Chiel Seinen, hoofd Communicatie NAM. In dat interview vroeg Seinen om tips en adviezen voor communicatie rond de gasboringen. Naast ludieke tips - ‘NAM moet communiceren in het Gronings en dat vertalen in het Nederlands’ - kwamen er ook goed doorwrochte beschouwingen binnen. Hierbij een editors pick. Reageren kan nog altijd.
Erik Visser, Van Luyken Adviseurs:
1. Schakel je medewerkers in.
De NAM vertelt op zijn website dat het bedrijf 1.700 medewerkers telt met 54 verschillende nationaliteiten. Ik zou de medewerkers selecteren die woonachtig zijn in de gemeenten die het meest te lijden hebben van de aardbevingen/bodemdaling. Zij zijn de verpersoonlijking van de NAM en tegelijkertijd ook plaatsgenoten van gedupeerden, mogelijk zijn zij zelf of hun familie wel gedupeerde. Ik zou met deze groep aan de slag gaan. Eerst intern om hen te ondersteunen hoe zij in hun woonomgeving kunnen omgaan met het feit dat zij NAM-medewerker zijn. Om van een bedreiging (als individu: ‘ik vertel maar niet dat ik bij de NAM werk’) een kans te maken (als ‘bewuste en zich kwetsbaar opstellende’ NAM-medewerker: ‘ik werk bij de NAM, ik maak me net als jullie ongerust over wat de gaswinning voor gevolgen heeft. Ook wij willen weten wat er aan de hand is en hoe we de risico’s kunnen verkleinen’).
2. Ga met je directie de straat op/in
De NAM maakt een begin met het tonen van een menselijk gezicht. Een manier om deze benadering te concretiseren is als zowel directeur Gerald Schotman als adjunct-directeur Barend Botter voorlopig tot het einde van het jaar consequent 1 dag in de week in de agenda vrijmaakt om gedupeerde gezinnen of bedrijven te bezoeken. Ze gaan in gesprek om te horen wat er bij hen leeft, wat er gedaan wordt (of juist niet) en hen te vertellen waar de NAM mee bezig is. Zij wenden hun invloed aan om zaken voor elkaar te krijgen. Van de gesprekken worden (video)blogs gemaakt. Van de afspraken wordt werk gemaakt.
Maarten Vergouwen, communicatieadviseur
Voor het opbouwen van lange termijn goede relaties zet ik voor Provincie Gelderland al tien jaar Projectradar in.
In de kern is het idee: integratie van projectcommunicatie met stakeholder management via introductie van een platform waarop alle partijen die in zijn voor redelijke discussie een volledig gelijkwaardige inbreng hebben.
De tips/spelregels voor succes:
1. Een neutrale externe, onverdachte communicatieregisseur die het vertrouwen heeft van alle spelers (d.w.z. die werkelijk neutraal en dienstverlenend kan schakelen tussen de partijen). Ontwapenend is het woord dat hierbij past, gericht op dialoog.
Elke partij plaatst alleen informatie waarvan zij de 'eigenaar' is. Informatie is daardoor altijd van de bron afkomstig, dus onbetwistbaar. Dit is de kern van het instrument. Hierdoor kan de informatie-uitwisseling niet uitmonden in 'modder gooien'.
2. Afstemming voor publicatie. Alle spelers zien vooraf wat anderen voornemens zijn op het publieke platform te melden. Hierdoor neemt het vertrouwen toe. De communicatieregisseur begeleidt dit proces. De hiervoor genoemde spelregel is daarbij leidend. Afstemming vindt bij Projectradar plaats via een online protocol. Partijen krijgen email als een partij een bericht heeft ingebracht. Dit bericht is dan voor alle partijen in te zien, dus voordat het daadwerkelijk online gaat. Er is dan mogelijkheid voor evt. correctie van feiten, het is ook een extra check op de hiervoor genoemde spelregel. Ook kan een partij alvast starten met het nadenken over weerwoord. Eventueel kan verzocht worden de publicatie even aan te houden zodat hoor en wederhoor tegelijk verschijnen. Zo wordt een bericht geen voer voor de media.
Bij de projecten waarvoor ik dit instrument heb ingezet, heb ik altijd de kritische tegenpartijen meegekregen, al was de opdrachtgever de overheid waartegen zij ageerden.
Sylvie Steffers, uitgeverij Balans
Ik beperk me tot de bewoners die last hebben van de aardschokken. Zij hebben vanzelfsprekend behoefte aan praktische hulp en willen gehoord worden. Als de bewoners geholpen zijn zal dit landelijk ook een positief effect hebben.
1. Erkenning. Een goede schrijver zou de verhalen van deze Groningers over hun woongeschiedenis kunnen optekenen. Alle verhalen, ook de geboorte van hun kinderen in het huis, de verbouwingen die hebben verricht, de scheidingen, de tuin, de supermarkt, etc.. Deze verhalen kunnen online geplaatst worden, zodat ze ook gedeeld kunnen worden of zelfs in een mooi boek speciaal voor hen en hun familie uitgegeven worden. Het doel hiervan is om de mensen te laten voelen dat ze gehoord worden, dat erkend worden in hun angst, want de angst die ze voelen zal in de gesprekken vanzelf aan de orde komen. De keuze van de schrijver is belangrijk, hij/zij moet bekend zijn en aansluiten bij de smaak van de bewoners, zodat ze zich stiekem vereerd voelen door zijn/haar bezoek. Met deze verhalen wordt de focus naar hen persoonlijk gelegd, ze zullen ook over andere dingen gaan praten met elkaar en leren elkaar beter kennen. Erkenning voor hun situatie en persoon lijkt me de sleutel in de communicatie-aanpak van de NAM.
2. Praktische hulp
Een delegatie bewoners zou zich kunnen verdiepen in het omgaan met angst voor aardbevingen. Hiertoe zou NAM met een groep naar San Franscisco kunnen gaan, waar mensen dagelijks te maken hebben met aardschokken. De Groningers kunnen spreken met de mensen daar, kijken naar de praktische maatregelen die daar genomen zijn door de mensen zelf en de overheid. Met deze informatie komen ze terug en kunnen ze in overleg met NAM een plan van aanpak opstellen die de psychologische schade betreft maar vooral ook ingaat op de manier waarop de bewoners samen met NAM hun veiligheid kunnen waarborgen en welke aanpassingen ze kunnen doen in hun huidige situatie.
