Er zijn lezers die vinden dat ik te veel op de man (mens!) speel. Ze hebben ongelijk. Ik schrijf over het menselijk tekort. Denk aan dagelijkse zaken als onkunde, domheid, zelfoverschatting, gebrek aan humor en ga zo maar door. Het vervelend toeval wil dat er regelmatig iemand door het beeld loopt die dat menselijk tekort ten overstaan van de hele wereld demonstreert. Ik kan daar niks aan doen. Het is hun tekort, niet het mijne. Het mijne is hooguit dat ik er graag over schrijf. Als u liever verhalen over incredible journeys leest, verwijs ik graag naar LinkedIn.
Ik schrijf over de totale mens.
Ik schrijf over Arie Slob.
Gevoelige lezer, u bent gewaarschuwd.
Vanaf hier wordt het bloederig.
Arie Slob is de aller-aller- allerslechtste minister van onderwijs die dit land ooit gekend heeft. Het tekort dat Arie tentoonspreidt zou ik willen typeren als: een tekort aan alles. Visie, ballen, gedrevenheid, kennis, charisma, leiderschap. Noem één wapenfeit, een verrassend inzicht, noem iets van beleid waarop Aries handtekening staat. Iets wat we meenemen of desnoods snel weer weggooien als er ooit weer een nieuw kabinet komt.
Ik geef u even een kwartiertje Googletijd.
Homtiedom…
En?
Ik wist het. Niks gevonden.
Arie is namelijk al vier jaar demissionair. Arie is minister van onderwijs omdat er gereformeerd cement in Rutte III moest. En omdat gereformeerden als de dood zijn voor een nieuw stelsel waarin er minder geld naar de school met de Bijbel gaat.
Want God is Almachtig, maar je kunt toch maar beter in de coalitie zitten.
En als Zijn plaatsvervanger op Onderwijs, stuurde Hij Arie Slob, de Ultieme Vergisbenoeming. Arie is een aardige man, daarover geen twijfel. Arie doet geen vlieg kwaad. Deed hij maar een vlieg kwaad! Arie eet bij wijze van uitspatting best wel eens een droog kaakje bij de thee. En soms – als niemand kijkt – sopt-ie.
Hmm, heerlijk!
Voor Arie was Rutte III een incredible journey. Hij mocht aanzitten in de ministerraad en elke vrijdagmiddag zei Rutte na afloop: Ach, Arie ben ik alweer vergeten te vragen of jij nog iets wilde inbrengen.
Geeft niet, zei Arie dan zachtjes. Ik vond dat u het heel goed deed.
En het onderwijs, het brokkelde steeds verder af.
De tegenstellingen werden groter, maar de klassen gelukkig ook. Rekenen, lezen, spellen: alleen een enkele bevoorrechte studiebol is er nog vlekkeloos toe in staat. De rest van Nederland mummelt, spelt spelt als speld en telt (teldt?) op zijn vingers. Leraren zijn ten einde raad of op zijn minst overspannen, want volledig door Arie genegeerd. Roostermakers smeden moordplannen omdat Arie zijn coronaplannen tot het eind van de vakantie geheim weet te houden.
Als Arie al een plan heeft.
Schooldirecteuren trekken zich de haren uit het hoofd: want Arie en zijn ambtenaren zijn er als enigen van overtuigd dat pubers graag gemaskerd door de gangen lopen en braaf op anderhalve meter afstand stoeien.
En wat zegt Arie als de ventilatie hapert?
Zet maar een raam open.
Alles wat Arie en zijn ministerie aan beleid uitdachten, was onpraktisch, onuitvoerbaar en in alle gevallen veel te laat. En aan het eind van zijn bewind gooit Arie een hele grote zak met geld op tafel die in twee jaar op mag. Talloze miljarden schenkt Arie, en niemand, maar dan ook werkelijk niemand in het hele onderwijsveld vindt het een goed idee om zoveel geld in zo’n korte tijd te verbrassen.
Vraag Arie wat hij daarvan vindt en hij zal minzaam zeggen: ik herken me niet in dat beeld.
Ouders, leerlingen, pro- en antivaxxers, schoolbesturen, decanen, docenten: is er iemand in Nederland die vindt dat de minister hem, haar, hen of het begrijpt?
Nou dan.
Kan het erger?
Het kan minstens zo erg.
Denk aan het gekmakende gedreutel in de kwestie Afghanistan, de eeuwigdurende formatie, het alleen nog door Hugo de Jonge te volgen Coronabeleid. Denk aan de Toeslagenaffaire, het Groningendebacle, de nieuwe baan van Cora van Mora!
Het lijkt wel alsof ze het erom doen, Arie en zijn collega’s.
Zou het vertrouwen in de overheid, zo vraag ik me wel eens af, iets met kwaliteit te maken hebben?
Of beter, het gebrek eraan?
Als vier - tien! - jaar Rutte mij iets duidelijk heeft gemaakt, is het dat bewindspersonen ook maar gewone mensen zijn.
Iets te gewone mensen naar mijn zin.
Zo beschouwd staat Arie niet alleen. Arie is exemplarisch!
Arie exemplarie!
God geef hem een baan die bij hem past.
