Henk en Geert, de pathologisch-ijdele circusdirecteur en het kwaad

We moeten het over Henk hebben. En over Geert. Henk en Geert. Vredige beelden van een ouder echtpaar in een doorzonwoning te Abbekerk, al veertig jaar actief in de wijk, zulke gezellige mensen, hij bij de volleybalclub, zij bij de tennis. Altijd klaar voor een ander, we gaan ze nu toch echt voordragen voor een lintje.

De werkelijkheid is anders. In werkelijkheid zijn Henk en Geert een hij en een hij en dienen ze het landsbelang. Althans, van die illusie weten ze een deel van het electoraat te overtuigen. Henk trekt de stemmen. Geert organiseert.
Het is een spraakmakend duo. Een verbluffende act brengen ze met konijnen uit hoge hoeden, verkleedpartijen en verdwijntrucs. In de pauze mag Geert graag messenwerpen.
Populair zijn ze, tenminste Henk. Alleen de worstelaars van Denk trekken in een schemerig zaaltje verderop meer publiek.

Mijn zoon van 20 – eerstejaars student geschiedenis – kijkt met verbazing naar het gekrakeel. Zijn vertrouwen in de volksvertegenwoordiging is na één keer stemmen al verdampt. Vergeefs probeer ik hem ervan te overtuigen dat het Kamerlidmaatschap ooit een serieus vak was. Dat er een tijd was dat de Tweede Kamer bevolkt werd door relatief integere lieden die hun werk deden vanuit een ideologische overtuiging.
Er overwinterde wel eens een exoot - Koekoek, Janmaat-  maar die konden op meer hoon dan zetels rekenen. Je politieke vijanden zaten gewoonlijk bij de andere partijen. Niet op het bankje naast je. En ja, er vloog wel eens een mes, maar nooit buiten verkiezingstijd. En dan nog alleen bij het CDA.

‘Wat is er dan veranderd?’, vraagt mijn zoon. Fortuyn, geeuw ik. Hij gaf het volk een stem. De burger herkende zich niet meer in de politieke elite. Men vond het baantjesjagers, wachtgeldregelaars.
‘En wat kregen ze daar voor terug?’ Veel meer van hetzelfde. Een bonte stoet declaratietovenaars, horstwesselzangers, lbo’ers met een rijbewijs, straatintellectuelen van het type Richard de Mos, Dion Grauss.
En Henk Krol.

Henk Krol is de parel op de kroon van deze treurige tendens. Charmant, zo wordt hij genoemd. Ik zoek naar een beter woord. Charlamant? Charmatan? Je zou kunnen zeggen dat Henk Krol met vallen en opstaan de grenzen van het potsierlijke verkent.  ‘Ik doe dit voor de ouderen’, riep Henk met gevoel voor drama toen hij de dolk uit de rug van 50plus trok, het bloed afvegend aan zijn zijden choker. ‘Ik doe dit voor de dieren. Voor de oudere dieren. En ik doe het -  betekenisvolle pauze -  ook een klein beetje omdat het land mij heel erg nodig heeft.’

Ik wil het gedrag van Krol best als pathologische ijdeltuiterij vergoelijken. Hij is de circusdirecteur die kaartjes blijft verkopen terwijl hij weet dat de leeuwen en de tijgers zijn losgebroken. Henk Krol is op een bijna aandoenlijke manier onfatsoenlijk. Het is geen toeval dat hij zijn vertrouwen schenkt aan Geert Dales. Henk heeft een vermoeden van het kwaad. Het  kwaad dat hem verder brengt op zijn politieke pad naar glorie en roem.

Dus daar is Dales, duivelse Dales, de jaloerse broer van ET. De man die Amsterdam opzadelde met een nutteloze metrolijn van 300.000 euro per strekkende centimeter en vindt dat we daar niet over moeten zeuren. Want we moeten groot denken. Bestuurders die dat roepen, moet je heel erg wantrouwen.
Geert Dales die overal waar hij komt met ruzie en rechtszaken vertrekt en blijft vinden dat dit aan de ander ligt. Geert Dales die gloedvol verdedigt dat de privépersoon Dales best het nieuwe logo mag betalen van een politieke doodsvijand. Iets wat de politiek bestuurder Dales natuurlijk nooit zou doen. In de psychologie noem je dat een meervoudige persoonlijkheidsstoornis. De bemanning van het schip dat Geert Dales in brandt heeft gestoken wil dat hij vertrekt. Geert Dales vindt dat bespottelijk. Daarom dreigt hij met een proces wegens reputatieverlies. Dus eerste fikkie stoken en dan de brandschade claimen. Het is jammer dat er zo verschrikkelijk veel mis is met Geert Dales. Ik had graag ook nog geschreven over het bestuur van Denk, de partij van de eerwraak. Maar de regels zijn op.

Er is één ding dat Henk, Denk en Geert bindt: totale ontkenning van het bestaan van de kiezer. Dus daarom doe ik een oproep aan bevolking van Nederland. Ik zie u dinsdagavond om 8 uur u graag op het balkon. Zing dat deze lieden het niet waard zijn om als volksvertegenwoordiger door het leven te gaan. Als vertegenwoordiger in ambulante goederen hooguit. In luxe lederen portefeuilles en tabakswaren. Laat ze niet om wachtgeld vragen. Laat ze zweren voor eeuwig weg te blijven bij de politiek. Sla op pannen en ketels. Verjaag deze boze geesten van het parlementaire toneel. Herstel het aanzien van de politiek.

Kamervoorzitter Arib heeft haar medewerking al toegezegd.