Is er in Adfo eigenlijk wel eens een verhaal verschenen over het morele kompas van de marketingprofessional? En dan heb ik het niet over het bekende groen- of witwassen, of dat modieuze inclusiegeleuter van: ‘we moeten mensen van alle kleuren en maten laten zien in onze campagnes, ook al werkt er bij ons bedrijf eigenlijk nauwelijks iemand van kleur of maat, maar daar gaan we wat aan doen voor 2030, want daar hebben we targets voor’.
Nee, ik heb het over eenvoudige basale menselijke omgangsvormen, zoals eerlijk zijn. Hoe erg mag je liegen als marketingprofessional, is de vraag. Wat, als je er goed over nadenkt, best een rare vraag is.
In de laatste Consumentengids (!) stond een aardig stukje over de herkomstbenaming van voedsel.
Ja, gaat u maar eens even op het puntje van uw stoel zitten. In het stuk werd nageplozen wat er waar was van de suggestie dat – ik noem maar een dwarsstraat – Alpenyoghurt ook echt uit de Alpen komt.
Van die suggestie is niets waar, zo las ik. Tenzij je denkt dat de Ardennen uitlopers van de Alpen zijn. Alpenyoghurt wordt gemaakt door de firma Uytenbroecke in Zevendehemelgem of waar de Alpenyoghurtfabriek ook mag staan.
Niks Alpen dus.
De yoghurt die zich verkoopt met de associatie van een zuivere, op grote hoogte gedraaide en dus nóg beter voor de gezondheid zijnde zure zuivel – hoor op de achtergrond het klingelen der koebellen, je gaat gewoon nooit dood als je deze bergyogo eet – komt gewoon uit het vlakke, vlakke Vlaanderenland.
Ik las verder in mijn Consumentengidsje. Mijn verbazing steeg hoger dan de Alp du Bastogne. Bij Moretti bleef ik buiten adem hangen. Moretti, dat sympathieke Italiaanse biertje dat ik laatst op mijn verjaardag kocht voor mijn drie (stief-)zonen. Jongens van net 20 die ik graag eens een ander pilsje wilde laten proeven dan die eeuwige Hertog Jan, een biertje dat ons een beetje terugbracht naar die geweldige vakantie van een jaar of vijf geleden in Umbrië toen ze eigenlijk nog geen bier mochten, maar ah you know, we zijn op vakantie…
Mooie tijden.
Verwachtingsvol ontkroonde ik de kurk en keek hoe ze hun Moretti in één teug achteroversloegen. Atten heet dat.
Macht der gewoonte.
Mjoah, zeiden ze mat: wel oké. Een soort Amstel.
Burp.
Waar staat de Hennessy trouwens, pa?
Een soort Amstel?
Daar stond ik dan. Hopeloos voor lul met mijn quasi-Italiaanse biertjes.
Want al heet ik tien keer Rocco: Moretti is net zo niet-Italiaans als ik. En het zou me niks verbazen als die leuke jongen met dat jaloersmakend vele haar die dat mandje met Moretti naar zijn vrienden op het dakterras hijst, ook gewoon uit Udel komt. Moretti is zure Alpenyoghurt vermomd als bier. 100 procent van Heineken – van wie anders. En het wordt gebrouwen, als het al wordt gebrouwen en niet gewoon uit een pakje komt, door diezelfde Sjef Uytenbroeke en zijn zonen.
Na de yoghurt, als ze nog wat tijd over hebben.
Er was wel ergens een ver verband met het land van de olijfolie en de spaghetti, las ik in het stukje. Iets met de pleegzus van de brouwer die ooit per abuis zwanger raakte van ene Moretti – althans dat meende de pleegzus gehoord te hebben voordat ze meeging naar zijn kamertje. Waarna hij nooit meer terugkeerde en de marketingafdeling van Heineken wel raad wist met de naam van deze viriele Italiaan.
Ik begrijp het wel. Je zoekt als brouwer naar een bestemming voor een berg overgebleven tweedehands gerst en hop. Dat ligt maar een beetje te gisten in die loods. Moretti!, roept ineens de jongste bediende op het reclamebureau.
En een bier is geboren.
Een pleegbier.
Wat een sof. Al mijn zekerheden zijn verdwenen. Mijn oriëntatie op de wereld is zoek. Is Hornbach wel Duits? Zanussi wel Oostenrijks? Komt Sonnema wel uit Berenburg? Fruittella uit eh…Is oude kaas wel oud?
Op zeker moment ga je aan alles twijfelen.
De moraal: we moeten ons niet langer laten foppen door de marketingprofessional. De beroepsgroep die zichzelf graag marketeer noemt, omdat dat lekker onbewust doet denken aan de drie musketiers. Dappere krijgers, fier en koen.
Bah.
Van mij mag je de wereld best een beetje oppoetsen met mooie verhalen over je merk. De goede eigenschappen lekker uitlichten. Softlensje erop.
Maar er zijn grenzen.
En daar zijn die lui van Moretti willens en wetens overheen gegaan.
