FD over 'groene PR-oorlog'

Beetje tendentieus stuk op de voorpagina van #039;Reder weerloos tegen groene pr-oorlog'.">het FD vandaag.'Reder weerloos tegen groene pr-oorlog'.

Ocherm, wat een verdrietig slachtoffer, die reder. Het stuk ronkt van de grote woorden ('PR-nachtmerrie') links en rechts, maar heeft verder weinig realiteitszin. Visser Parlevliet wordt opgevoerd als een soort VOC-achtige held die op zijn wereldwijde veroveringen onheus wordt bejegend en tegengewerkt wordt door een heuse groene PR-oorlog. Hij mag van Australië met z'n boot de Abel Tasman niet vissen in de Tasmanzee. 'Onze' Abel Tasman zou zich omdraaien in zn graf. Het stuk is erg eenzijdig, ondanks de terechte nuanceringen van Charles Huijskens. Parlevliet is zich van geen kwaad bewust en is geheel en al slachtoffer van 'Greenpeace die het vuurtje opstookte' 'Net als bij de Brent Spar'. Parallellen zijn er zeker, maar dan vooral in het gebrek aan inlevingsvermogen aan de kant van het bedrijf. In een tijd dat overbevissing een zeer gevoelig onderwerp is, is het toch niet gek dat je weerstand oproept als je met een complete visfabriek komt aanvaren om je vis aan de andere kant van de wereld te gaan vangen, om deze vervolgens weer in een heel ander werelddeel (West-Afrika) te gaan verkopen.

Dat dit al jaren de internationale praktijk is, is voor Parlevliet gesneden koek, maar de gemiddelde consument schrikt daar van. Als vervolgens iemand dan volstrekt ongevoelig lijkt voor zulke emoties en niet verder kan komen dan te wijzen op zijn vergunningen en de toegestane quota, helpt dan niet. Dan is het geen PR-oorlog, maar voornamelijk PR-zelfmoord. Het quotum van de joint venture van Parlevliet met zn Australische partner was de helft(!) van het totale Australische quotum. Geen wonder dat mensen schrikken. En ja, Greenpeace, de sportvissers en de Groenen hebben de discussie zeker gevoed en gefaciliteerd, maar Parlevliet is er als een echte koloniaal ingegaan. En doet dat nog steeds, getuige zijn betiteling van Australië als bananenrepubliek. Als je PR-matig zo je eigen glazen ingooit, is er van een 'PR-oorlog' in mijn ogen geen sprake. Het FD neemt de oorlogsbeeldspraak wel heel makkelijk over. Parlevliet is vooral slachtoffer van zijn eigen kolonialistische ongevoeligheid.