Pieter van Twisk, 5
De presentatie van Het Verraad van Anne Frank deed denken aan de heelalheisa die Nasa gewoonlijk rond haar ruimte-avonturen weet te spinnen. Poohah! Een miljoenenboete op een embargoschending: is dat ooit eerder vertoond? Ik voorzie een tsunami aan afkoopembargo’s. Pr-directeuren likken hun baarden. Hoe hoger de boete, hoe groter de veronderstelde nieuwswaarde.
Aan de publicitaire voorbereiding van het Verraad lag het dus niet. Van Zaanbode tot CNN: de hele wereld wilde met de man achter het project, Pieter van Twisk, op de foto. Maar zoals u weet, uiteindelijk komt het aan op executie. En op inhoud, dat ook. In de thuiswedstrijd die Van Twisk bij Op1 speelde, vielen twee zaken op: de bewijsvoering rammelt en Van Twisk kan dat als geen ander eh niet uitleggen.
Zijn reactie op de openingsvraag zette hem in al zijn naïeve eerlijkheid meteen in het verdachtenbankje: had hij al die aandacht verwacht? Nee, zoveel aandacht had hij nooit verwacht. Als in: Anne Frank, een van de meest gelezen boeken ter wereld, eindelijk de verrader gevonden, een veelbelovende 85 % aan waarschijnlijkheid oh ja, en een miljoenenembargo.
Nee, niet verwacht.
Weg was de geloofwaardigheid. Waarna de ex-journalist zich ook nog eens volledig liet overbluffen door een vrouwelijke tafelgast met een nogal opgevoerd gemoed - opa lid van de Joodsche Raad, een Freudiaanse compassie met de mogelijke verrader, schat ik.
‘Schreeuw dan terug Pieter’, schreeuwde ik tegen mijn verbaasde televisie.
Maar Pieter koos het hazenpad van de zwijgzaamheid.
De man is niet de beste verkoper van zijn eigen handeltje.
Of: Hoe je van een spannende Marsreis een flets uitje in een leeglopende luchtballon maakt. De moraal – ik aarzel het te bekennen: zonder goede woordvoerder vaart niemand wel. Over twee maanden ligt het Verraad van Anne Frank waar het hoort: bij de Slegte.
Nog even wachten met kopen dus.
Jan Rot, 9
Wat is dat toch met oude zieke artiesten. Liefst artiesten met een niet zo heel brede bekendheid. Zoals Thé Lau. Of Jan Rot. Vermoedelijk ben ik, buiten Jan Rot, de enige Nederlander die nog een exemplaar heeft van de Winterreis, zijn inderdaad niet zo briljante hertaling van Schuberts Winterreise.
Thé Lau, Jan Rot: het zijn mensen van wie je pas echt gaat houden als ze gaan sterven. De man gaat dood en wil nog een keer een kunstje. En wij doen het kunstje mee. Zijn lijf zo broos, zijn geest van lucht, hij is niet meer bij ons en toch ook wel: kwetsbaar en onkwetsbaar tegelijk. Met drie truien aan omdat zijn innerlijke cv al lang uitstaat, speelt Rot alsof zijn leven ervan afhangt. Rot maakt de dood gewoon. Hij is in een stadium dat wij allen bij leven en gezondheid trachten te bereiken – een gesteldheid waarin niets er meer toe doet en alles tegelijkertijd even groot en belangrijk is.
Zijn bijna kinderlijke wens om mee te doen met De Slimste Mens schuurt in de wetenschap dat alles hier om hem heen, de studio, het bordkartonnen decor, de mensen naast hem, ontslagen orkestleiders een studio verderop, ja zelfs die oubollige Freriks met zijn handtastelijke grapjes – dat dat alles er over twee drie vier weken niet meer zal zijn. Poef, weg!
Of dat dit alles doorgaat zonder hem.
Het is maar welk perspectief je kiest.
John de Mol, 4
Bedankt Jeroen Rietbergen. Door jouw vieze vunzige toedoen heb ik me de afgelopen dagen door allerhande onbenullige programma’s moeten ploegen. Roddel-shows op zenders waar ik als elitaire, hoogopgeleide grootstedeling mijn neus voor ophaal. Een stoet aan haspels uit de showbizz trok aan me voorbij de afgelopen dagen: noodgedwongen zag ik de omhooggevallen slagersdochter Birgit Maasland en Albert Verlinde, die hypocriete melkmuil.
Zelfs bij de publieke omroep was er geen ontkomen aan. Van AD-columnistes die in een ver verleden geestelijk betast waren tot cabaretières die tot hun eigen opluchting nog nooit een hand op een seksueel beladen plek voelden. Op1 liet een hele tafel vrouwen ach en wee klagen over dit monsterlijke onrecht. Weerzinwekkend, dat woord viel best vaak.
En terecht, haast ik me erbij te zeggen! Maar heb ik er iets van opgestoken? Bleef er iets plakken?
Veel verder dan de constatering dat er in de tv-wereld sprake is van giftige mannelijkheid gingen de discussies niet. En nee, dat wisten we nog niet.
Deze vraag hield me uit mijn slaap: hoe gaat de grote baas het plein schoonvegen? Wat gaat hij zeggen als hij na de uitzending van Boos aanschuift bij een kwaliteitsopinieprogramma? Dat het hem spijt natuurlijk. Dat hij alles op alles gaat zetten om dit voortaan te voorkomen. Dat hij beter op had moeten letten.
Wedden?
Het eerste offensiefje is al gesignaleerd: de deur van de Mol staat voor alle medewerkers wagenwijd open. Iedereen mag komen praten.
Al maak ik me geen illusies over het verloop van zo’n gesprek.
