Gijs van Dijk 4
Zelf zou ik, als ik een vrouw was, nooit op Gijs van Dijk vallen. Sterker, ik zou nooit op iemand vallen die Gijs van Dijk heet. Associaties met een herenkapsalon aan de rand van Bodegraven. Open op ongeregelde tijden. In de etalage foto’s van kapsels uit de jaren tachtig. Of: Vleesverwerkingsbedrijf Gijs van Dijk NV. Landelijk gelegen langs de A9. Assurantiekantoor G. van Dijk: Levensverzekeringen en méér.
Dat denk ik als ik aan Gijs van Dijk denk.
Maar achter deze ogenschijnlijk brave partijtijger gaat dus een nietsontziende veelwijver schuil. Althans dat las ik in de column van kunstenares en ex-minnares (!) Tinkebell in Het Parool. Zij was het die de bel luidde, waardoor Liliane Ploumen ontwaakte uit haar partijpolitieke sluimer. Tinkebell had over Gijs geklikt bij de fatsoenspolitie van de PvdA. Gijs zou liegen, framen en manipuleren, zo luidde Tinkebells klacht. Ik vond het een vreemde zaak. Het is geen fraaie karakterschets natuurlijk, en als je flauw wilt zijn kun je zelfs beweren dat het in je voordeel werkt als je solliciteert voor een politieke functie – ‘En wat zijn je zwakke punten, Gijs? Nou, ik wil nog wel eens framen en liegen…oh, ga door, ga door!’
Maar grensoverschrijdend?
In haar column gaat de vrouw die ooit een handtasje maakte van haar kat - no worries, ze had het beestje eerst keurig de nek omgedraaid – wat dieper in op het karakter van Thijs.
Dat hij ons allen een ander verhaal over de leeftijd en de school van zijn kind vertelde. Dat het schilderij in zijn woonkamer níet, zoals hij zei, door zijn overleden moeder was gemaakt. Dat hij níet, zoals hij vertelde, met hartfalen op de intensive care had gelegen. Dat zou je allemaal nog onder relatief onschadelijk pathologisch liegen kunnen scharen. Maar binnen de setting van de relaties die hij had, maakte hij de andere vrouwen met wie hij bed en soms huis deelde (..) zodanig zwart, met zulke extreme verzonnen verhalen en laster, dat wij elkaar jarenlang hebben dwarsgezeten en naar beneden hebben gehaald.
Tja. Dan snap je wel dat Tinkebell naar Ploumen stapt.
Waarna ook andere gedupeerde vrouwen de weg vrij zagen om uit de kast te komen over Gijs het Vleesverwerkende Kamerlid. Gijs zou een van hen hardhandig hebben geknuffeld, wat me uit de aard van het woord onmogelijk lijkt. Wat Gijs doet zit ergens tussen knijpen en wurgen.
Gijs de serieknuffelaar.
Dit alles vond plaats ergens in de provincie, na afloop van een verhit debat van de werkgroep Armoede (helaas geen koffie).
‘Ik zat helemaal onder de blauwe plekken’, sprak de juffrouw die Gijs beschuldigde nog steeds verontwaardigd.
Bij de PvdA keken ze niet op en zeker niet om. Sterker, ze vonden de zwaar geknuffelde mevrouw maar lastig.
Lastig voor Gijs en voor de reputatie van de partij.
U begrijpt nu waarom links langzaam afsterft.
Al kan het natuurlijk ook dat Tinkebell in Gijs een nieuwe dode kat heeft gevonden.
Laurens Dassen 5,5
Het was een wedstrijdje onhandig doen voor de camera op het hoogste (laagste?) niveau. Van der Sar vs Dassen. Over de eerste hebben we het hier al gehad. Beyond repair. Van der Sar zit er al negen jaar, daar mag je meer van verwachten. Zijn optreden in de Overmarscrisis: te laat, te vaag, te verkrampt. De les: neem journalisten altijd serieus, zelfs als ze Hans Kraaij heten.
De parallel met Volt is interessant. Meteen na het uitbreken van de crisis nam een camerateam van de NOS een kijkje op de Volt-burelen. De medewerkers hadden zich achter het behang verschanst en bleven daar een dag of vier muisstil zitten.
Waarin een kleine partij klein kan zijn.
Anders dan Ajax, dat zich gedwongen voelde man en paard te noemen -– gelukkig hebben we de foto’s nog! – besloot Volt tot het tegenovergestelde.
Tot op de dag van vandaag blijft het mistig wat Nilüfer Gündogan heeft misdaan.
Mij lijkt het persoonlijk niet handig om iemand in de cel te smijten zonder te zeggen waarom.
Op de website van Volt lees ik overigens dat Gündogan ‘niet bang is om leiderschap te tonen.’
Dat noem je nou een eufemisme.
En ondertussen kreeg Dassen maar liefst acht minuten zendtijd om de boel nog verder in het honderd te werken.
Wat hij, dat moet gezegd, zeer vakkundig deed.
Maar laat ons compassie tonen met Laurens. Kom op, dit was zijn eerste crisis. We zijn de strengste niet. Wat Dassen hopelijk geleerd heeft: het uit je hoofd opdreunen van voorgebakken statements is niet aan te bevelen. Vooral niet als je ze elf keer herhaalt. Als twintig journalisten allemaal onafhankelijk van elkaar dezelfde Zeer Voor de Hand Liggende Vraag stellen - waarom is Gündogan niet geïnformeerd over de aard van de beschuldiging – dan wordt het halverwege het vragenvuur tijd voor een andere groef. Een metafoor (‘het is een bitch, maar wel onze bitch’), het begin van zelfrelativering, een twinkelende nuance, een stapje terug om beter te kunnen springen: alles mag, als het maar werkt. Zelfs toegeven dat je er heel misschien een klein beetje naast zat, is een optie. ‘Wellicht hadden we er beter aan gedaan haar wel meteen te informeren. Maar dat is achteraf een koe in de kont kijken…Niet dat we Nilüfer daarvan beschuldigen hoor, hahaha.’
Zenuwachtig lachje en dan weg.
En toen wilde dat toegangspoortje Laurens ook al niet meer kennen.
Zelden een fractievoorzitter zo vlijtig zijn aftocht zien uitbeelden.
Lil Kleine 2
Mensen vragen me wel eens, wie ga je nu weer aanpakken? Alsof ik op zoek ben! Veel liever schrijf ik over inspirerend Leiderschap (al krijg ik altijd een wat unheimisch gevoel van het woord leiderschap). Maar het aanbod vieze, domme, agressieve mannen is heden ten dage simpelweg te overweldigend. Keuzestress! Heeft de zoon van de Britse vorstin net een beschamende rechtszaak afgekocht met het belastinggeld van zijn onderdanen, geeft onze minister van Buitenlandse Zaken blijk van mannelijk dominant christelijk gereformeerd denken door een man te benoemen waar een vrouw hoort te zitten. Bah. En wat moeten we wel niet denken van de meest gestreamde artiest van Nederland?
Ergens in een Amsterdams politiebureau ligt een plastic zak, waarin een horloge van anderhalve ton met tegenzin de uren wegtikt. Dat horloge zat om de pols van de man die een vrouw aan haar haren uit een auto sleurde en vervolgens het hoofd van de vrouw met een autoportier bewerkte.
Je kunt het beroep van rapper ook te serieus nemen.
Lil Kleine haat zijn moeder, vertelt hij regelmatig.
Er zijn andere manieren om dat te uiten.
In de jaren tachtig en negentig hing het Canada-account boven de markt. Het Canada-account was een eufemisme voor de pelsjagers die op bevroren ijsvlakten zeehondenbaby’s doodknuppelden. Geen communicatiebureau dat zich meldde voor die pitch.
Ik mag hopen dat Lil Kleine hetzelfde lot beschoren is.
