Zelenski 10
Hoeveel van de aanwezigen zouden net als hij op hun post blijven, zo vroeg ik me licht populistisch af toen Zelenski het Europees Parlement toesprak. Op een enkele in slaap gevallen politieke diehard na – een vergeten Portugese socialist – zou de zaal snel leeg zijn als de Russen voor de poorten van Brussel stonden.
Zo was althans mijn misantropische vermoeden.
‘Gelukkig hebben we Straatsburg nog’, zeiden de inderhaast gevluchte christendemocraten tegen de geschrokken Groenen, terwijl ze zich gezamenlijk afvroegen of de kilometerdeclaratie ook gold als je de kuierlatten nam.
De Europese eensgezindheid is natuurlijk hoopgevend – eindelijk!- maar raakt niemand van de aanwezigen direct. Het is makkelijk applaudisseren en met vlaggetjes zwaaien als je daarna weer veilig naar huis mag.
Want – spoiler alert – u moet er óók serieus rekening mee houden dat de Rus het uiteindelijk toch wint.
Het is niet helemaal ondenkbaar, als je met ruim 150.000 man een land binnenvalt.
En hoe zal het zijn als Zelenski ‘op de vlucht wordt neergeschoten’, of in een showproces wordt veroordeeld tot een kale brits, slechts een paar cellen verwijderd van Navalny, die andere held over wie je niemand nog hoort?
Hoe zal het zijn als het graan onbetaalbaar wordt, de volgende winter zich alweer aandient, de gasprijzen stijgen en op elke Europese zolder een Oekraïens gezin huist?
Steekt het compromis, de diplomatie en de Realpolitik dan weer schuchter het hoofd om de hoek?
Omdat we toch door moeten, met die Russen.
Dapper is een verkleinwoord als het om Zelenski gaat.
Laat het een voorbeeld zijn.
Arnold Karskens 3
Dacht ik een aardig rubriekje te beginnen over dichtbijhuisonderwerpen – de nieuwe Hornbachcampagne, de geringe betrouwbaarheid van gemeentepolitici - gooien wereldleiders handenvol roet in het eten. Moet ik nu ineens grote woorden gebruiken en geopolitieke schrijvers gaan lezen.
Gelukkig hebben we Arnold Karskens.
Fijn, dat we deze week onze inkt aan hem mogen verspillen.
Ik heb altijd gevonden dat je mannen die Arnold heten moet wantrouwen.
En zie, Arnold K. bevestigt dat idee volledig. De wereld bungelt toch wel van toeval aan elkaar zeg!
Als je er goed over nadenkt.
Arnold is jarenlang oorlogsverslaggever geweest. Sommige journalisten houden daar een trauma aan over, Arnold richt een omroep op. Of beter: Arnold bestrijdt de megalomane gekte in zijn hoofd met een omroep.
Een omroep voor de Ongehoorden.
Ik vind dat mooi. Het volk heeft een stem nodig. Jarenlang zijn ze over het hoofd gezien. We zijn er overheen gevlogen. We hebben ze verwaarloosd. Hele volkswijken zagen hun volkswijk veranderen. En waar was de politiek?
Juist.
Dus toen kwam Arnold, de verslaggever van volk en vaderland.
Zelfs de vreemdste vogels missen wel eens afslag.
Ik zag Arnold vroeger wel eens op tv in praatprogramma’s. Net als u. Niet iemand met wie het prettig discussiëren is. Arnold is meer iemand van het stellig beweren dan van het luisteren naar een ander, wat me voor de leidsman van de Ongehoorden geen aanbeveling lijkt. Maar als je de helft van je leven oorlogsheld, pardon verslaggever bent geweest – en zestien boeken hebt geschreven! – weet je natuurlijk het best van iedereen hoe de wereld in elkaar zit.
Dat moet u toch met Arnold eens zijn.
We vergeten bijna te vermelden dat Arnold een nazi-jager is, blijkens zijn website.
En daarom begrijp ik ook waarom Arnold zijn schouders ophaalt over de uitzending van Ongehoord Nieuws waarin een verslaggever aan twee argeloze asielzoeksters vraagt hoe ze aan hun fiets komen. Of ze ervoor betaald hebben. En of ze dat wel zeker weten.
Haha, moet je die gezichten van die Afghanen zien.
Smaakvolle tv wel, bij de asieljagers van Ongehoord Nederland.
Ze beweren wel eens dat links geen humor heeft. Maar onze mannen op rechts kunnen er ook wat van.
Ga zo door Arnold, zelfs je eigen harde kern schaamt zich.
De Polen 8
Op televisie zag ik, daags na de inval, een reportage over Teresa, een oudere, alleenstaande Poolse mevrouw vlak bij de Oekraïense grens. Haar bescheiden – zeg maar postzegelgrote – flatje, bood onderdak aan een compleet en ontredderd gezin. Vanzelfsprekend vond Teresa dat. Ze had niets en dat deelde ze graag. Het bleek dat heel veel Polen naar de grens trokken om te helpen.
Dat wierp toch net een iets ander licht op dat volk van eeuwig beschonken bouwvakkers.
Ondertussen zei onze minister-president gul dat Nederland ‘binnen bestaande kaders en afspraken zou kijken wat het kon doen voor de vluchtelingen’. Om niet veel later op hartverwarmende wijze de EU-aspiraties van Zelenski de grond in te boren.
Wel een beetje realistisch blijven Volod.
Voor poëzie moet je niet bij de VVD zijn. Consistent is de boodschap wel. Als je het aanbod van Pakistan Airlines om 300 Afghaanse medewerkers veilig in te vliegen resoluut van de hand wijst - waar moeten we al die mensen in vredesnaam laten? – kan je voor de Oekraïners geen uitzondering maken.
Hard, maar duidelijk. De eerste reactie is altijd het eerlijkst.
En daar wringt het sentiment in de samenleving toch wel een beetje. Zolang we ons herkennen in de mensen, zolang ze er net zo uitzien als wij zijn, zolang je er goeie cappuccino kunt krijgen, zolang de wifi er werkt, zolang het op twee uur vliegen is en ze niet met een bootje oversteken, dan sturen we Wendy van Dijk op ze af.
Al hebben de Oekraïners dat gelukkig net op tijd kunnen verhinderen.
