Waarom de persconferentie van Van Gaal volkomen overbodig was

De vraag bereikte me onder een rustgevende lommer van een Franse olm. Of ik iets wilde doen met de persconferentie van Van Gaal. Want daar zat vast een column in.
Verdwaasd en onthecht als ik was na vier Wifi-loze weken inde Orne (bij de Eure), zocht ik naar de reden achter de persconferentie.
Die was er niet.
Ah, dus daarom zond de NOS hem live uit.
Dinsdagmiddag 17 augustus, 15.00 uur. Weggebruikers parkeren hun auto in de berm, fietsers stappen af, op ontelbare campings klinkt prettig synchroon het geluid uit duizenden mobiele telefoons. Hier en daar galmt in een oude Kipcaravan een wereldradio.
André van Duijn op vier mei en de persconferentie van Van Gaal: het zijn momenten waarop het land zich verenigd voelt.
Ik schakel in. Het beeld is vertrouwd. Aan een tafeltje, voor de bekende sponsorstickers, zitten drie witte, oudere mannen.
Maar dat is een andere discussie.
Op links: perschef en oud-verslaggever Bas Ticheler. Op rechts: directeur topvoetbal KNVB Nico Jan Hoogma. De laatste spreekt met het flux de bouche van een vorige generatie voetballers over de ‘evalatie van het EK’ en het ‘gesprek richting en vanuit Lawie’. Dankzij deze persconferentie weet ik dat het Nederlandse topvoetbal in goede handen is. Hoogma verenigt het gemoedelijke van een keurslager met de Sturm und Drang van een vorkheftruckchauffeur.
Maar het ging natuurlijk om de man in het midden, the man in the middle. De bondscoach van wie we al weken wisten dat hij bondscoach zou worden.
Hij was immers de Enige.
Dat vond de KNVB. Dat vond het hele Nederlandse volk. En dat vindt hij zelf.
Iedereen eigenlijk.
Dus ja.
Waarom waren we hier ook alweer?
We waren hier om te horen dat Hij het een Eer vond om gevraagd te worden voor de Djob waar hij als enige geschikt voor was.
Dus zo’n eer was het welbeschouwd nou ook weer niet.
We waren hier om nog een keer meegenomen te worden in de beklemmende mediaparanoia van een man die het helemaal niet nodig heeft om in pakweg 30 minuten spreektijd vijf keer (!) een sneer te geven aan zijn vrienden van de pers.
Humor, dat subtiele gebruik van het woord 'vrienden'.
We waren hier om te horen dat het heel moeilijk zou worden, gezien de korte voorbereidingstijd, de niet-fitheid van sommige spelers, et cetera. 
Waarmee het straatje al schoon was voor het vies werd.
En ten slotte waren we hier om te horen dat de spelers die fel tegen Zijn Komst waren, dat helemaal niet zo gezegd hadden. Of daar - gelet op de keuze tussen bank of veld - geen actieve herinnering aan hadden.
Maar verder wisten we wat we al hoorden en hoorden we wat we al wisten.
Tegen de NOS zou ik willen zeggen: overdrijf niet zo met je livestream.
Tegen Bas Ticheler, of wie bij de KNVB de strategische communicatielijnen op het veld kalkt: kans gemist.
Want reken maar dat Van Gaal concurrentie had van Sygrid Kaag die als nieuwe bondscoach van het dameshockeyelftal op net 2 moest uitleggen waarom de oefenwedstrijd tegen Afghanistan zo smadelijk was afgelopen.  Terwijl ze toch potdorie veel meer voorbereidingstijd hadden dan het herenvoetbal.
Kijk toch hoe ze samen met haar assistenten Ankie Knol en Marja van Bijsterveldt voor de zoveelste maal sinds het uitbreken van de Coronacrisis – en eigenlijk al ver daarvoor - het eindexamenfeest van het politiek-bestuurlijke onvermogen viert.
Smullen.
Tegen het schaapachtig kijken van Ankie en Marja is zelfs het arrogante kruid van Louis niet gewassen.
Waar de aandacht voor de bondscoach na een dag al weer wegzakt, houdt het kabinet in al haar martelende besluiteloosheid de aandacht nog dagen vast.
Les een bij een persconferentie. Zorg dat je iets te melden hebt. Les twee: kijk even of er elders in de wereld niks ernstigs gebeurt.
Deze crisis zag de pr-man van de KNVB even niet aankomen.
Hem kunnen we dat niet kwalijk nemen.